অসমৰ জনগোষ্ঠী

জনগাঁথনিৰ ফালৰ পৰা অসম এখন ভূ-স্বৰ্গস্বৰূপ৷ বিভিন্ন ধৰ্মৰ, জাতিৰ, সংস্কৃতিৰ মানুহে উমৈহতীয়া সহিষ্ণুতা, পাৰস্পৰিক সহযোগিতা আৰু সৌহাৰ্দ্যৰে অসমৰ জনগাঁথনি সমৃদ্ধ কৰিছে আৰু বৃহৎ অসমীয়া সমাজ গঢ়ি তুলিছে৷ অসমৰ জনগাঁথনিক আমি বিভিন্ন দৃষ্টিকোণেদি আলোচনা কৰিব পাৰোঁ, যেনে— নৃতাত্ত্বিক দৃষ্টিভংগীৰে, ধৰ্মীয় পৰম্পৰাৰে, ভাষাতাত্ত্বিক দিশেৰে৷ নৃতাত্ত্বিক দৃষ্টিভংগীৰে আলোচনা কৰিলে আমি দেখোঁ যে অসমৰ জনগাঁথনি বা অসমৰ সমাজ গঠন প্ৰক্ৰিয়াত মূলতঃ তিনিটা প্ৰজাতিয়ে অংশগ্ৰহণ কৰিছে, যথা— অষ্ট্ৰলয়ড, মংগোলয়ড আৰু ককেছীয়৷ উল্লেখযোগ্য যে সাম্প্ৰতিক সময়ত পৃথিৱীৰ সমগ্ৰ মানৱকে এটা জীৱগোষ্ঠীৰ অন্তৰ্ভুক্ত কৰা হৈছে৷ সেই গোষ্ঠীটো হ’ল মানৱ জীৱগোষ্ঠী আৰু ইয়াৰ বৈজ্ঞানিক নাম হম’ ছিপিয়েন্স ৷ ইয়াক পুনৰ নিগ্ৰো বা নেগ্ৰিট, অষ্ট্ৰেলীয় বা অষ্ট্ৰলয়ড, মংগোলীয় বা মংগোলয়ড আৰু ককেছীয় নামেৰে চাৰিটা প্ৰজাতিত ভাগ কৰা হয়৷ অৱশ্যে কোনো কোনোৱে অষ্ট্ৰেলীয় খিনিক বেলেগ বুলি নিৰ্ধাৰণ নকৰি ককেছীয়ৰে অন্তৰ্গত বুলিও বিবেচনা কৰে৷ (দাস, ২০০৫, পৃ. ৮-৯) ভাৰতীয় জনগোষ্ঠীসমূহৰ মাজত থকা বিভিন্ন প্ৰজাতীয় উপাদান সম্পৰ্কে ভিন্‌ ভিন্‌ সময়ত বেলেগ বেলেগ নৃতাত্ত্বিকে নিজ নিজ ধৰণে শ্ৰেণীবিভাজন কৰি ব্যাখ্যা কৰিছে আৰু প্ৰত্যেকেই বেলেগ বেলেগ ধৰণে একোখনকৈ প্ৰজাতিকৰণৰ তালিকা দাঙি ধৰিছে৷ এই প্ৰজাতিকৰণৰ তালিকাসমূহৰ ভিতৰত বিৰজা শংকৰ গুহৰ প্ৰজাতিকৰণ তালিকাখনেই আটাইতকৈ জনপ্ৰিয় তথা স্বীকৃত; কাৰণ এই তালিকাখন যিবিলাক তথ্যৰ আধাৰত লিপিবদ্ধ কৰা হৈছে সেই তথ্যসমূহ সকলোৰে বাবে সহজলভ্য৷ সেয়ে কোনোবাই ভাৰতীয় জনগাঁথনিৰ প্ৰজাতিগত উপাদানৰ বিষয়ে আলোচনাত প্ৰবৃত্ত হ’লেই এই তালিকাখনলৈকে আঙুলিয়াই দিয়ে৷ (Das, 2010, p. 66) গুহই ১৯৩৩ চনত দিয়া প্ৰজাতিগত তালিকাখন তলত উল্লেখ কৰা হ’ল (1) Negrito (2) Proto-Australoid (3) Mongoloid (a) Palae-Mongoloid divided in to (i) Longheaded and (ii) broad- headed (b) Tibeto-Mongoloid (4) Mediterranean (a) Palae- Mediterranean (b) Mediterranean (c) Oriental type (5) Western Brachylephal (a) alpinoid (b) Donaric (c) Armenoid (6) Nordic (Q.I. Das, 2010, p. 67-68) গুহৰ প্ৰজাতিগত তালিকা সম্পৰ্কে ভূৱন মোহন দাসৰ এষাৰ মন্তব্য উল্লেখযোগ্য ‘‘…নেগ্ৰিটো নিগ্ৰো প্ৰজাতিৰ প্ৰতিনিধি৷ প্ৰায়-অষ্ট্ৰেলীয়বোৰেই অষ্ট্ৰেলীয়; ভূমধ্য সাগৰীয়, পশ্চিমীয় প্ৰশস্তমস্তকী আৰু নাৰ্ডিক ককেছীয়ৰ অন্তৰ্ভূক্ত৷ মংগোলীয় লোক আছেই৷ গুহৰ মতে ভাৰতৰ আদিবাসীবোৰ প্ৰধানকৈ প্ৰায়-অষ্ট্ৰলীয় আৰু মংগোলীয় উপাদানেৰে গঠিত৷’’ (দাস, ২০০৫ , পৃ.০৯) এই কথাৰ আধাৰত ধাৰণা কৰিব পাৰি যে অসমৰ জনগাঁথনিও এই কেইটা প্ৰজাতীয় উপাদানেৰেই গঠিত৷ অৱশ্যে এটা কথা ঠিক যে সময়ৰ গতিত এই প্ৰজাতিগত উপাদানসমূহ এনেদৰে সংমিশ্ৰিত হৈ পৰিছে যে কোনো এটা জাতিৰ মাজতেই সম্পূৰ্ণ ৰূপত প্ৰজাতিগত উপাদানসমূহ সংৰক্ষিত হোৱা নাই৷ গুহৰ প্ৰজাতিগত তালিকাত থকা প্ৰথম প্ৰজাতিটো হ’ল নেগ্ৰিটো৷ অসমৰ জনগাঁথনিৰ ক্ষেত্ৰত কোনো কোনো নৃতত্ত্ববিদে নেগ্ৰিট প্ৰজাতিৰ উপাদান সংমিশ্ৰিত হৈ আছে বুলি মত পোষণ কৰিছিল (Chatterji, 1974, p.7; Q. I. Das, 2010, p. 71) যদিও সাম্প্ৰতিক কালত সম্পন্ন কৰা ৰক্তজিন পৰীক্ষাত প্ৰমাণ হৈছে যে এই ভূখণ্ডৰ কোনো জনসমষ্টিৰ গাত নেগ্ৰিট প্ৰজাতিৰ উপাদান নাই৷ নৃতত্ত্ববিদ G. Oliver -ৰ মতে “none of the subjects showed any Negritude characteristic.” (Q. I. Das, 2010, p. 71) মূলতঃ বৰ অসমৰ বাসিন্দা নগা জনগোষ্ঠীৰ মাজত দেখা পোৱা কেকোৰা চুলিৰ বৈশিষ্ট্যটোৰ লগতে তেওঁলোকৰ সংস্কৃতিক জীৱনত দেখা পোৱা দুই এক বৈশিষ্ট্যৰ আধাৰত তেওঁলোকৰ গাত নেগ্ৰিট উপাদান আছিল বুলি বিবেচনা কৰা হৈছিল৷ (দাস, ২০০৫, পৃ.০৯) এই ভূখণ্ডৰ লগতে সমগ্ৰ ভাৰতৰে আদিম অধিবাসীসকল অষ্ট্ৰেলীয় প্ৰজাতিৰ আছিল বুলি বিভিন্ন নৃতাত্ত্বিকে মত পোষণ কৰিছে৷ ‘‘অষ্ট্ৰেলীয়সকল বিভিন্ন নামেৰে পৰিচিত৷ কোনোৱে এই বিধ লোকৰ নাম দিছে প্ৰাক্‌-দ্ৰাবিড়, কোনোৱে প্ৰাক্‌-অষ্ট্ৰেলীয়, কোনোৱে ভেড্ডীয়, কোনোৱে বা নিষাদ৷’’ (দাস, ২০০৫, পৃ. ১০) নৃতাত্ত্বিকভাৱে অষ্ট্ৰেলীয় বা অষ্ট্ৰলয়ড বোলা জনসমষ্টিটোকেই ভাষাতাত্ত্বিকসকলে অষ্ট্ৰিক বোলে৷ দুই এক পণ্ডিতে এই ক্ষেত্ৰত সঠিক সিদ্ধান্ত প্ৰদান কৰা নাই৷ ভূৱন মোহন দাসে কৈছে ‘‘অষ্ট্ৰেলীয় ভাষা কি আছিল সেই বিষয়ে সঠিককৈ একোকে ক’ব নোৱাৰি, কিন্তু অষ্ট্ৰিক ভাষা আৰু অষ্ট্ৰেলীয়ৰ মাজত কিবা এটা সম্বন্ধ থকা যেন লাগে৷’’ (দাস, ২০০৫ , পৃ. ১১) কিন্তু ঐতিহাসিক ৰমিলা থাপাৰে স্পষ্ট ৰূপে কৈ গৈছে “ Proto Austroloid was the basic element in India population and their speech was of the Austric.” (Thapar, 1990, p. 67) মন কৰিবলগীয়া যে, অসমৰ কোনো জনগোষ্ঠীয়েই অষ্ট্ৰেলীয় প্ৰজাতিৰ অন্তৰ্গত নহয়৷ অৱশ্যে সাম্প্ৰতিক কালত হোৱা ৰক্তজিন পৰীক্ষাত নিৰ্ণিত হৈছে ‘‘একালত অসম, উত্তৰ বংগ আৰু আনকি নেপালৰ একাংশলৈকে অষ্ট্ৰো-এছীয় জাতি জনজাতিৰ লোক বিস্তৃত হৈ আছিল৷ পিছলৈ দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ পৰা অহা এটা প্ৰব্ৰজনৰ সোঁতে অন্য ধৰণৰ ৰক্তজিন এওঁলোকৰ মাজত প্ৰৱেশ কৰালে৷’’ (দাস, ২০০৫, পৃ. ১২-১৩) উল্লেখযোগ্য যে এসময়ৰ বৰ অসমৰ বাসিন্দা খাচীয়াসকলৰ ভাষা অষ্ট্ৰিক যদিও এওঁলোক মূলতঃ মংগোলীয় প্ৰজাতিৰ হে— “The Khasis who mainly lives in Meghalaya deserve a special treatment, because though they are Mongoloid, they speak Austric language which is somehow associated with the Austroloid.” (Das, 2010, p. 87) অৱশ্যে খাচীসকল অষ্ট্ৰলয়ড নে মংগোলয়ড আছিল সেই বিষয়ে সঠিক সিদ্ধান্তত উপনীত হ’ব পৰা নাই৷ তথাপিও এই সমগ্ৰ ভূখণ্ডৰ মংগোলয়ড জনগোষ্ঠীৰ মাজত অষ্ট্ৰলয়ড উপাদান নিহিত হৈ থকাৰ কাৰণে তেওঁলোকক মংগোলয়ড বুলি বিবেচনা কৰি প্ৰব্ৰজন কালতে অষ্ট্ৰিক ভাষা নিজৰ কৰি ল’লে বুলি পণ্ডিতসকলে মতপোষণ কৰে৷ (দাস, ২০০৫, পৃ. ১২) উল্লেখ্য যে অসমীয়া সমাজ জীৱনৰ বিভিন্ন দিশত অষ্ট্ৰিকসকলৰ অৱদান অপৰিসীম৷ (বৰা, ২০০৮ , পৃ. ৩৩) ঊনবিংশ শতিকাত বৃটিছসকলে অসমত চাহ খেতি আৰম্ভ কৰে আৰু চাহবাগানত কাম কৰিবলৈ বনুৱা হিচাপে মধ্য ভাৰতৰ বিভিন্ন ঠাইৰ পৰা অজস্ৰ লোক আনে৷ এনেদৰে অহা বনুৱাসকল আৰু তেওঁলোকৰ বংশধৰসকলক লৈয়েই অসমৰ চাহ জনগোষ্ঠীৰ সৃষ্টি হ’ল৷ চাহ জনগোষ্ঠীৰ অন্তৰ্গত কোল, মুণ্ডা, খাৰীয়া, ভূমিজ, চাওতাল আদি লোকসকল অষ্ট্ৰেলীয় প্ৰজাতিৰ, তেওঁলোকৰ ভাষাও অষ্ট্ৰো-এছীয়৷ (বৰা, ২০০৮ , পৃ. ৩৩)অসমৰ কেতবোৰ জাতি জনজাতি যেনে কেওঁট, চাওতাল, কুকি, মণিপুৰী, কছাৰী, মেঘালয়ৰ খাচী, জয়ন্তীয়া জনগোষ্ঠী আৰু অৰুণাচল প্ৰদেশৰ ৱাংচু নামেৰে এটা জনজাতিৰ মাজত অষ্ট্ৰিক প্ৰজাতিৰ লোকসকলৰ কিছু মিল দেখা যায়।কোনো কোনো পণ্ডিতৰ মতে মংগোলীয়সকল অসমলৈ অহাৰ আগতে দক্ষিণ ভাৰতৰ দ্ৰাবিড় জাতিৰ এচাম লোক অসমলৈ আহিছিল যেনে দুম বা নাদিয়াল, কৈৱৰ্ত আৰু তেওঁলোক ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাত বাস কৰিছিল। পাছত মংগোলীয়সকল অহাত এওঁলোকে মংগোলীয়সকলৰ লগত মিলি পৰিল আৰু এতিয়া তেওঁলোকৰ মংগোলীয় লক্ষণেই বেছি। দুম বা নাদিয়াল সকলকো কৈৱৰ্ত বুলি মানা হয় যদিও আছলতে কেওঁট সকল হে প্ৰকৃত কৈৱৰ্ত আৰু অষ্ট্ৰিক-মংগোলীয় মুলৰ লোক। অসমৰ প্ৰাচীন বাসিন্দাসকলৰ ভিতৰত অষ্ট্ৰেলীয়সকলৰ পিছতে আমি পাওঁ মংগোলীয়সকলক৷ প্ৰাচীন সংস্কৃত গ্ৰন্থত এওঁলোককে ‘কিৰাত’ আখ্যা দিয়া হৈছে৷ কিৰাতসকলৰ প্ৰথম উল্লেখ পোৱা যায় যজুৰ্বেদত৷ (দাস, ২০০৫ , পৃ. ১৫; বৰা, ২০০৮ , পৃ. ৩৬) বিষুপুৰাণ আৰু মাৰ্কণ্ডেয় পুৰাণত বৰ্ণিত আছে যে ভাৰতৰ মধ্য অঞ্চলত ব্ৰাহ্মণ, ক্ষত্ৰিয়, বৈশ্য আৰু শূদ্ৰসকলে বাস কৰে; পশ্চিম অঞ্চলত যৱনসকলৰ আৰু পূৰ্ব অঞ্চলত কিৰাতসকলৰ বাস৷ মহাভাৰতত ভীমে দিগ্বিজয় কৰিবলৈ ওলাই গৈ বিদেহ ৰাজ্য পাৰ হৈ সাতজন কিৰাত ৰজাক ৰণত ঘটুওৱা কথা বৰ্ণনা কৰা হৈছে৷ সম্ভৱতঃ তেতিয়া সমগ্ৰ পূৰ্বাঞ্চলতে কিৰাতসকলৰ আধিপত্য আছিল৷ খ্ৰীঃ ১৪ শতিকাত গ্ৰীক ভাষাত ৰচিত নৌবিদ্যাৰ পুথি দি পেৰিপ্লাছ অব্‌ দি এৰিথ্ৰিয়ান ছিত ‘কিৰহাডি’ বুলি এই কিৰাতসকলৰ কথাকে কোৱা হৈছে৷ (দাস, ২০০৫, পৃ. ১৫) সাম্প্ৰতিক কালত সুনীতি কুমাৰ চেটাৰ্জীয়েও অসমৰ সংস্কৃতিক বহল অৰ্থত ‘কিৰাত জন কৃতি’ ৰূপে উল্লেখ কৰি একে নামৰ গ্ৰন্থত আলোচনা কৰিছে৷ এই কথাখিনিয়েই সূচাই অসমৰ জনগাঁথনিত মংগোলীয়সকলৰ অৱদান কিমান৷ কিংবদন্তি অনুসাৰে প্ৰাচীন কালত প্ৰাগ্‌জ্যোতিষত মহীৰঙ্গ দানৱ নামেৰে এজন ৰজাই ৰাজত্ব কৰিছিল৷ গুৱাহাটীৰ ওচৰৰ মৈৰাং পৰ্বতৰ নামৰ পৰা মহীৰঙ্গৰ নাম হৈছিল বুলি কোৱা হয়৷ মৈৰাং শব্দৰ উৎপত্তি বড়ো ভাষাৰ পৰা হৈছে৷ মহীৰঙ্গৰ পিছত ক্ৰমে হটকাসুৰ, সম্বৰাসুৰ, ৰত্নাসুৰ আৰু ঘটকাসুৰ ৰজা হৈছিল৷ মহীৰঙ্গৰ পৰা ঘটকাসুৰলৈ এই সকল ৰজা আছিল কিৰাত অৰ্থাৎ মংগোলীয়৷ ঘটকাসুৰক পৰাস্ত কৰি ৰজা নৰকে নিজ ৰাজবংশ প্ৰতিষ্ঠা কৰে৷ ৰজা হোৱাৰ পিছতে নৰকে এই ৰাজ্যৰ নাম প্ৰাগ্‌জ্যোতিষৰ পৰা কামৰূপলৈ পৰিৱৰ্তন কৰে৷ (কলিতা, ২০০৬ , পৃ. ২) কিৰাত আখ্যাৰে আখ্যায়িত মংগোলীয় প্ৰজাতিৰ অন্তৰ্গত কাৰ্‌বি, মিছিং, বড়ো, ডিমাছা, গাৰো, ৰাভা, দেউৰী, মেছ, লালুং, সোণোৱাল, হাজং‚কোচৰাজবংশী আদি জনজাতিসমূহে প্ৰাচীন কালৰে পৰা অসমৰ পাহাৰে-ভৈয়ামে বসবাস কৰি আহিছে৷ একে প্ৰজাতিৰে টাই-আহোমসকল ত্ৰয়োদশ শতিকাত ব্ৰহ্মদেশৰ পৰা অসমলৈ আহে আৰু পৰৱৰ্তীকালত তেওঁলোকৰ নেতৃত্বতে আটাইবোৰ জাতিৰ মাজত সংযোগ আৰু সমাহৰণৰ যোগেদি অসমীয়া সংস্কৃতিয়ে এক বৰ্ণাঢ্য ৰূপ লাভ কৰে৷ (Das, 2010, pp. 90-110) ভাষাগোষ্ঠীৰ ফালৰ পৰা এওঁলোক তীব্বত চীনীয় বা চীন তিব্বতীয় বোলা হয়৷ চীন দেশৰ দক্ষিণ-পশ্চিম অঞ্চলৰ য়াং ছিকিয়াং অঞ্চল আৰু হোৱাংহো নদীৰ উৎপত্তি স্থলেই এই জনগোষ্ঠীৰ লোকসকলৰ আদিম বাসস্থান বুলি অনুমান কৰা হয়৷ (ঠাকুৰ, ১৯৮৩ , পৃ. ৩) অসমৰ জাতি গঠন প্ৰক্ৰিয়াত অংশগ্ৰহণ কৰা তৃতীয়টো প্ৰজাতি হ’ল ককেছীয়৷ এই ককেছীয় প্ৰজাতিৰ কেইবাটিও উপ-প্ৰজাতিয়ে বিভিন্ন সময়ত অসমলৈ প্ৰব্ৰজিত হৈছে৷ ককেছীয় প্ৰজাতিৰ ঠাল-ঠেঙুলি বোৰ হ’ল ভূমধ্য সাগৰীয়, পশ্চিম প্ৰশান্তমস্তকী, ইৰানো-চীথীয় ইত্যাদি৷ ককেছীয় প্ৰজাতিৰ অন্তৰ্গত ভূমধ্য সাগৰীয় প্ৰজাতিৰ লোকসকলেই প্ৰাচীন সিন্ধু সভ্যতা গঢ়ি তুলিছিল৷ বৰ্তমান ভাৰতত তেওঁলোকৰ বিস্তাৰ দাক্ষিণাত্যতে বেছি যদিও ভাৰতৰ আন আন ঠাইৰ লগতে উত্তৰ-পূৱ ভাৰতৰ লোকৰ মাজতো ভূমধ্য সাগৰীয় উপাদান বিদ্যমান৷ তেওঁলোক ইণ্ডো-দ্ৰাবিড় নামেৰে পৰিচিত আৰু দ্ৰাবিড় ভাষা ভাষী৷ পূৰ্বতে তেওঁলোকৰ বিস্তাৰ ভাৰতৰ উত্তৰাঞ্চলতো প্ৰবল আছিল যদিও পৰৱৰ্তী কালত প্ৰব্ৰজন ঘটা ইণ্ডো-আৰ্যসকলে তেওঁলোকক ভাৰতৰ উত্তৰ অংশৰ পৰা দক্ষিণ অঞ্চললৈ খেদি পঠিয়ালে৷ (Das, 2010, p. 115) এই প্ৰজাতিৰ লোকসকল কেতিয়া অসমত প্ৰথমবাৰৰ বাবে প্ৰৱেশ কৰিলে তাৰ কোনো সঠিক সময়সীমা নিৰূপণ কৰিব নোৱাৰি৷ উল্লেখযোগ্য যে, ভূমধ্যসাগৰীয়সকলৰো বিভিন্ন প্ৰকাৰভেদ আছে৷ তাৰে এটা ঠাল অতি প্ৰাচীন কালতে এই ভূখণ্ড মাজেদি দক্ষিণ-পূব এছিয়ালৈকে বিস্তৃত হৈ আছিল৷ নৃতত্ত্ববিদ ইলিয়ট স্মিথে এই ভাগটোক ‘কপিল উপ-প্ৰজাতি’ বুলি নামকৰণ কৰিছে৷ এই সম্পৰ্কে ভূবন মোহন দাসে মন্তব্য কৰিছে— ‘‘It is not perfectly known at what time the race known as Dravidians entered Assam… …the Brown Race and existence of Nesbit element in certain populations, a suggestive of Dravidian migration into this part of the country in a very ancient time. However, it is difficult to ascertain the time.’’ (Das, 2010, pp. 115-116) অসমত ৰাজত্ব কৰা নৰকাসুৰ ভূমধ্য সাগৰীয় প্ৰজাতিৰ লোক আছিল আৰু নৰকাসুৰৰ সময়তে অসমলৈ ভূমধ্য সাগৰীয় উপাদান অহাৰ সম্ভাৱনা আছে বুলি বহু পণ্ডিতে মত পোষণ কৰে৷ (Baruah,1978, p.20 ; Das, 2010, p. 116) অৱশ্যে আন এচাম পণ্ডিতে তেওঁ কিৰাত আছিল বুলিহে মতপোষণ কৰে৷ প্ৰফুল্ল মহন্তই তেওঁৰ জনগোষ্ঠীগত চেতনা : আত্মপ্ৰতিষ্ঠাৰ প্ৰশ্ন নামৰ গ্ৰন্থখনত নৰক সম্বন্ধে পুৰাণসমূহত বৰ্ণিত আখ্যানটোৰ বিষয়ে বাণীকান্ত কাকতিয়ে তেওঁৰ পুৰণি কামৰূপৰ ধৰ্মৰ ধাৰা (১৯৫৫) নামৰ কিতাপখনত হোৱা আলোচনাৰ আঁত ধৰি আৰু ৰমিলা থাপাৰ, ডি. ডি. কৌশম্বী, ৰামচৰণ শৰ্মা আদিয়ে পুৰাকথা সম্পৰ্কে আৰম্ভ কৰা আধুনিক বিজ্ঞানসন্মত অধ্যয়নৰ প্ৰসংগ উল্লেখ কৰি পুৰাকথাৰ মাজত লুকাই থকা ঐতিহাসিক সত্যৰ অষেণত ৰত হৈছে৷ তেওঁ মন্তব্য কৰিছে— ‘‘ৰাজ্যভাৰ লোৱাৰ পাছত নৰকে লাহে লাহে নিজ ভাই-ককাই, জ্ঞাতি-কুটুমৰ ওচৰ চাপি যাবলৈ ধৰিলে৷’’ (মহন্ত, ২০০৯ , পৃ. ৪২-৪৩) অৰ্থাৎ— নৰক প্ৰকৃততে কিৰাত আছিল৷ উল্লেখযোগ্য যে, ভূমধ্য সাগৰীয় প্ৰজাতিৰ গাত দেখা পোৱা কেতবোৰ উপাদান সাম্প্ৰতিক কালৰ অসমৰ মানুহৰ মাজতো দেখা যায়; কিন্তু পৰিৱেশ, সংমিশ্ৰণ আদি নানান কাৰণত সেই লক্ষণবোৰে বিভিন্ন ৰূপ লৈছে৷ আধুনিক কালত চাহ বনুৱা হিচাপে মধ্য ভাৰতৰ পৰা প্ৰব্ৰজিত হৈ অহা লোকসকলৰ মাজতো ভূমধ্য সাগৰীয় দ্ৰাবিড় জনগোষ্ঠীৰ বংশধৰ পোৱা যায়৷ ককেছীয় প্ৰজাতিৰ আন এটা ঠাল আলপাইন-আৰ্মেনীয়সকলেও হিমালয়ৰ পাদদেশেৰে আহি অসমত প্ৰৱেশ কৰিছিল বুলি কনকলাল বৰুৱাই অনুমান কৰে (Baruah,1978, p.19) আৰু ভুৱন মোহন দাসে ‘‘ভূমধ্য সাগৰীয়ৰ লগতে আলপাইন-আৰ্মেনীয়ৰ উপাদানৰ অৱস্থিতিও দেখি অহা হৈছে৷… …কিন্তু প্ৰকৃত আলপাইন-আৰ্মেনীয় উপাদানৰ প্ৰাবল্য আধুনিক অসমৰ মানুহৰ মাজত কম ’’(দাস, ২০০৫, পৃ. ২০) বুলি মন্তব্য কৰিছে৷ উল্লেখযোগ্য যে, পশ্চিম অঞ্চলৰ পৰিৱৰ্তে উত্তৰ-পূব দিশৰ পৰাও ককেছীয় লোকৰ এটা ঠাল অসমত প্ৰৱেশ কৰিছিল বুলি বহু পণ্ডিতে মত পোষণ কৰে৷ এই ক্ষেত্ৰত তেওঁলোকে মিছিমি, ডফলা, নগা, মণিপুৰীসকলৰ মাজত দেখা পোৱা ককেছীয় উপাদানবোৰলৈ আঙুলিয়াইছে৷ (দাস, ২০০৫, পৃ. ২০) ইয়াৰ উপৰি ককেছীয়ৰ অন্তৰ্গত ইৰানো-চীথীয় নামৰ আন এটা গোষ্ঠীও ভাৰতৰ লগতে অসমলৈও প্ৰব্ৰজিত হৈছিল৷ ভূবন মোহন দাসে এই গোষ্ঠীটোৰ লক্ষণৰ লগত অসমৰ কেইবাটিও জাতিৰ লক্ষণসমূহ বিচাৰ কৰি ঠিৰাং কৰিছে যে ‘‘অসমৰ বিভিন্ন জাতিগোটৰ মাজত ইৰানো-চীথীয় উপাদানৰ প্ৰাবল্য বেছি যেন অনুমান হয়৷’’(দাস, ২০০৫, পৃ. ২৩) অসমৰ লগতে সমগ্ৰ ভাৰতবৰ্ষলৈ প্ৰব্ৰজিত হোৱা শেষ ফৈদটো হ’ল আৰ্যসকল৷ আৰ্যসকলৰ প্ৰব্ৰজনৰ কাল খ্ৰীঃ পূঃ ১২০০ শতিকা বুলি অনুমান কৰা হয়৷ অৱশ্যে বহু বুৰঞ্জীবিদে আৰ্যসকলক এটা নিৰ্দিষ্ট নৃগোষ্ঠী হিচাপে বিবেচনা কৰিব নিবিচাৰে৷ ( Kosambi, 1965, p. 73) এই সম্পৰ্কে ৰমিলা থাপাৰেও কৈ গৈছে — ‘‘Aryan is in fact a linguistic term indicating a speech group of Indo-Europeans origin, and is not an ethnic term. To refer to the coming of Aryan is therefore inaccurate. However this inaccuracy has become so current in historical studies of early India that is would sound unduly pedantic to refer to the Aryans as the Aryan speaking peoples. Their ethnic identity is not known on the basis of Indian evidence.’’ (Thapar, 1990, p. 27) ঠিক সেইদৰে ৰামচৰণ শৰ্মাই আৰ্যসকলৰ সম্পৰ্কে বিভিন্ন পণ্ডিতে আগবঢ়োৱা মতামত বিশ্লেষণ কৰি এক নিৰ্দিষ্ট মতত উপনীত হৈছে যে ঋগ্‌বেদত যি আৰ্য জনগোষ্ঠীৰ কথা কোৱা হৈছে সিহঁত হয়তো এক নৃকুলভুক্ত নাছিল, কিন্তু তেওঁলোকে এক হৈ আছিল এক সাধাৰণ ভাষা আৰু একে ধৰণৰ জীৱন যাত্ৰাৰ বন্ধনত৷ (Sharma,1990, pp. 7-8) এই কথাৰ প্ৰমাণস্বৰূপে আমি গুহৰ প্ৰজাতিকৰণ তালিকাখনলৈকে আঙুলিয়াব পাৰোঁ, কাৰণ সেই তালিকাখনতো আৰ্য নামেৰে কোনো উপ প্ৰজাতি অন্তৰ্ভুক্ত হোৱা নাই৷ সেয়ে আৰ্যসকলক নৃতাত্ত্বিক দৃষ্টিভংগীৰে বিচাৰ কৰা সম্ভৱ নহয়৷ আৰ্যসকলৰ এক নৃগোষ্ঠী সম্ভূত নহয় যদিও তেওঁলোক আছিল উন্নত কৃষি পদ্ধতি সমৃদ্ধ, সাংগঠনিক শক্তি সম্পন্ন, সহজে সকলোৰে লগত মিলি যাব পৰা, মিলাব পৰা গুণযুক্ত আৰু এখন নতুন সমাজ গঢ়াৰ বাবে অত্যাৱশ্যক বহু উপাদানৰ সমাহাৰেৰে গঠিত এক সংমিশ্ৰিত জনসমষ্টি৷ মন কৰিবলগীয়া যে, আৰ্যসকলৰ জাতিগত প্ৰসাৰতকৈ তেওঁলোকৰ উৎপাদন কৌশল আৰু জীৱন যাত্ৰা পদ্ধতিৰহে (ইয়াৰ ভিতৰত ভাষাকো ধৰিব লাগিব, কাৰণ আদিম লোকে অত্যাৱশ্যকীয় বুলি বিবেচনা কৰা আৰ্য পূজা পদ্ধতি গ্ৰহণ কৰাৰ লগে লগে তেওঁলোকৰ উচ্চ ভাব প্ৰকাশক ভাষাও গ্ৰহণ কৰিছিল) প্ৰসাৰ ঘটিছিল৷ কাৰণ আদিবাসীসকলে আৰ্যসকলৰ অনুষ্ঠানৰ লগত গভীৰভাৱে জড়িত থকা নতুন উৎপাদনত আহিলাবোৰকো অত্যাৱশ্যকীয় বস্তু বুলি গ্ৰহণ কৰিছিল৷ (কৌশাম্বী, ১৯৮১, পৃ. ১০৭) উন্নত কৃষি কৰ্মৰ অধিকাৰী, ধাতুবিদ্যাত পাৰদৰ্শী এই আৰ্যসকলে ভাৰতীয় সভ্যতা আৰু সংস্কৃতিৰ বিকাশত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভুমিকা গ্ৰহণ কৰিছিল৷ এই ক্ষেত্ৰত ডি. ডি. কৌশাম্বীয়ে কোৱা এষাৰ মন্তব্য উল্লেখযোগ্য — ‘‘আৰ্যসকলে যিহকে শুজা যেন পাইছিল তাকে সংস্পৰ্শলৈ অহা সকলো লোকৰ পৰা গ্ৰহণ কৰিছিল৷ সাধাৰণতে তেওঁলোকৰ দৈহিক আৰু প্ৰজননমূলক বৈশিষ্ট্য একে বুলিব নোৱাৰি৷ তেওঁলোকৰ মাজত তুলি লোৱা প্ৰথা ব্যাপকভাৱে প্ৰচলিত আছিল আৰু বিভিন্ন ধৰণৰ সংসৰ্গ আৰু বিজয়ৰ দ্বাৰা আৰ্য কৰা মানুহৰ লগত তেওঁলোকৰ বিয়া-বাৰু হৈছিল৷’’ (কৌশাম্বী, ১৯৮১, পৃ. ৮৮) সিন্ধু আৰু গঙ্গা উপত্যকাত পশ্চিম বিহাৰ পৰ্যন্ত আৰ্যসকলৰ আছিল অখণ্ড বিস্তাৰ; তাৰ পূৱফালে বংগ, অসম আদিত বিক্ষিপ্তভাৱে তেওঁলোকে বিস্তাৰ লাভ কৰিছিল৷ হয়তো সৰু সৰু দলত বিভিন্ন সময়ত আৰ্যসকল পূবলৈ আগবাঢ়িছিল৷ কিন্তু কেতিয়াৰে পৰা আৰ্যসকলে অসমত প্ৰৱেশ কৰিলে তাৰ কোনো সঠিক তথ্য উপলব্ধ নহয়৷ কালিকা পুৰাণত পোৱা যায় যে নৰকে কিৰাতসকলৰ সাগৰৰ পাৰলৈকে খেদি কৰতোয়া আৰু ললিতাকান্তাৰ অন্তৰ্বতী অঞ্চলত দ্বিজ (ইণ্ডো-আৰ্য, ব্ৰাহ্মণ)সকলক প্ৰতিষ্ঠা কৰে৷ অৱশ্যে পৰৱৰ্তীসময়ত তেওঁ আৰ্য গোষ্ঠী সম্ভূত ব্ৰাহ্মণসকলৰ ওপৰত অত্যাচাৰ কৰাৰ বাবে শ্ৰীকৃষই আহি তেওঁক বধ কৰি এই ভূখণ্ডত আৰ্য সভ্যতাৰ ভূমি পত্তন কৰে৷ বৰ্তমান নৰক এটা বংশৰ নাম বুলি বিশ্বাস কৰাৰ বাবে কোনজন নৰকে এই কাৰ্য সম্পাদন কৰিছিল সেয়া ঠাৱৰ কৰা কঠিন৷ (Das, 2010, pp. 124-125) মহাভাৰত-ৰামায়ণ আদিতো প্ৰাগ্‌জ্যোতিষপুৰৰ নাম উল্লেখ আছে৷ তাৰ পৰাই অনুমান কৰিব পাৰি যে আৰ্যসকলে এই ভূখণ্ডৰ কথা জানিছিল৷ সপ্তম শতিকাত কামৰূপৰ ক্ষত্ৰিয় ৰজা ভাস্কৰ বৰ্মনৰ প্ৰত্নলিপিৰ পৰা জনা যায় যে কামৰূপত ব্ৰাহ্মণ আৰু ক্ষত্ৰিয় লোক আছিল৷ বৰ্মন বংশৰ আদি ৰজা পুষ্যবৰ্মনৰ কাল আনুমানিক খ্ৰীঃ পূঃ ৩য় শতিকা, নিশ্চয় তাৰো পূৰ্বৰে পৰা কামৰূপলৈ আৰ্যসকলৰ প্ৰব্ৰজন হৈছিল৷ (দাস, ২০০৫, পৃ. ২১-২২) এই পুৰাকথা তথা ঐতিহাসিক তথ্যসমূহৰ পৰা ধাৰণা হয় যে প্ৰাক্‌-ঐতিহাসিক কালতে এই ভূখণ্ডত আৰ্যসকলে প্ৰৱেশ কৰে৷ আৰ্যসকলে সংস্কৃতি গ্ৰহণ-বৰ্জনৰ এক প্ৰক্ৰিয়াৰে সমগ্ৰ দেশতে নিজৰ স্থিতি সবল কৰি তোলে৷ এই প্ৰক্ৰিয়াটোক ‘আৰ্যীকৰণ’ বা ‘সংস্কৃতায়ন’ বুলি সমালোচক-গৱেষকসকলে অভিহিত কৰিছে৷ ই এনে এক প্ৰক্ৰিয়া ‘‘যাৰ দ্বাৰা জনজাতি বা অইন গোষ্ঠীৰ লোকসকলে নিজৰ নীতি-নিয়ম, বিশ্বাস, আদৰ্শ আৰু জীৱন ধাৰণৰ পদ্ধতি সলনি কৰি উচ্চ হিন্দুৰ জীৱন যাত্ৰা গ্ৰহণ কৰে আৰু সেই পৰ্যায়লৈ যায়৷’’ (বৰা, ২০০৮, পৃ. ৫৭) এই প্ৰক্ৰিয়াটোৰ বাবে জনজাতিসকলৰ কৃষি অৰ্থনীতিয়ে বিশেষভাৱে লাভৱান হৈছিল কিন্তু নব্য হিন্দু হিচাপে তেওঁলোকক সমাজৰ নিম্ন স্তৰত হে স্থান দিয়া হৈছিল৷ আনহাতে হিন্দু কাঠামোটোৰ মাজত সোমাই পৰাৰ লগে লগে কেতবোৰ শোষণৰ বাট মুকলি হৈ পৰিছিল৷ (বৰ্মন, ১৯৯৫, পৃ. ৪৬) আৰ্যসকলৰ আগমণে বৰ্ণবাদী ব্যৱস্থাটিও অসমীয়া সমাজ জীৱনৰ অংগ কৰি তুলিলে, অৱশ্যে জাত-পাতৰ লগত পৰিচয় নথকা থলুৱা জনগোষ্ঠীসমূহে সেই বৰ্ণবাদী ব্যৱস্থাটি গ্ৰহণ কৰিবলৈ মুঠেই সাজু নাছিল (মহন্ত, ২০০৯, পৃ. ২৩) আৰু সেইবাবেই সংঘাত অনিবাৰ্য হৈ পৰিছিল৷ তেতিয়াই আৰম্ভ হোৱা সেই সংঘাতৰ বীজে আজি পোখা মেলিছে৷ আজি অসমৰ জনগোষ্ঠীসমূহে নিজকে কেৱল অসমীয়া বুলি বিবেচনা নকৰি নিজৰ আত্মপ্ৰতিষ্ঠাৰ সংগ্ৰাম কৰিছে৷ বহুসময়ত স্বকীয় ৰাজ্য গঠনৰ দাবীও উত্থাপিত হৈছে৷ এনেদৰে বিচাৰ কৰি চালে দেখা যায় যে বিভিন্ন সময়ত অসমলৈ ভিন্‌ ভিন্‌ নৃগোষ্ঠীৰ প্ৰব্ৰজন ঘটিছিল৷ তেওঁলোকৰ মাজত অৱশ্যম্ভাৱীভাৱে সংঘটিত হৈছিল সংঘাত; কিন্তু এটা সময়ত আৰ্যসকলে নিজৰ প্ৰভাৱ বৃদ্ধি কৰি আৰ্যীকৰণ প্ৰক্ৰিয়াৰে প্ৰায় সকলোৰে ওপৰত প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰিলে আৰু অসমতো বৰ্ণবাদী প্ৰথাৰ আৰম্ভ কৰে৷ উল্লেখ্য যে, অসমত বসবাস কৰা লোকসকলৰ ভিতৰত মংগোলীয় প্ৰজাতিৰ লোকৰ সংখ্যাই আটাইতকৈ বেছি যদিও ককেছীয় প্ৰজাতিৰ লোকৰ সংখ্যাও কম নহয়৷ কিন্তু যুগ যুগ ধৰি পৰিৱেশ আৰু সংমিশ্ৰণৰ প্ৰক্ৰিয়াই প্ৰজাতিসমূহ এনেভাৱে সানমিহলি কৰি পেলাইছে যে বিশুদ্ধ কোনো এক প্ৰজাতিৰ লোক নাই বুলিবই পাৰি৷ ভূৱন মোহন দাসৰ ভাষাৰে ক’ব পাৰি — ‘‘Thus, a glance at the racial elements in the populations of Assam reveals that Assam is a meeting place of various ethnic stocks having diverse socio-cultural backgrounds who came to this part of the country in different times from different directions. In this course of times these populations contributed their respective shares towards the growth and development of a composite Assamese people and culture.’’ (Das, 2010, p. 130) অসমৰ জনগাঁথনিক ইয়াত প্ৰচলিত ধৰ্মীয় দিশৰ পৰাও আলোচনা কৰিব পাৰি৷ সমাজ তথা সাংস্কৃতিক ইতিহাসত ধৰ্ম আৰু বিশ্বাসৰ স্থান অতি উচ্চ৷ এই বিশ্ব জগতত বসবাস কৰা মানৱৰ প্ৰতিটো আচাৰ-অনুষ্ঠানৰ মূলতে আছে বিভিন্ন বিশ্বাস, যাদু আৰু ধৰ্ম৷ এনে ধৰণৰ আচাৰ-অনুষ্ঠানসমূহে সংস্কৃতি প্ৰসাৰণৰ ক্ষেত্ৰত এক অগ্ৰণী ভূমিকা গ্ৰহণ কৰে৷ অসমতো বিভিন্ন উৰ্বৰা লোকবিশ্বাস, যাদু ধৰ্মীয় বিশ্বাস আদিৰ আধাৰতেই প্ৰাচীন কালৰে পৰা বিভিন্ন ধৰ্মীয় পৰম্পৰা তথা দাৰ্শনিক ঐতিহ্যই গা কৰি উঠিছিল৷ ফলশ্ৰুতিত সৃষ্টি হৈছিল শাক্ত, শৈৱ, বৈষৱ, বৌদ্ধ, জৈন আদি না না ধৰ্ম তথা উপাসনাৰ ঐতিহ্য৷ (গোস্বামী, ২০০৭, পৃ. ১৩৪) এই বিলাকৰ বিভিন্ন ৰূপ আমাৰ লোকসমাজতো প্ৰচলিত হৈ আহিছে৷ উল্লেখ্য যে শংকৰদেৱ প্ৰৱৰ্তিত ‘একশৰণ নামধৰ্ম’ বা ‘নৱ-বৈষৱ ধৰ্ম’ অসমৰ ধৰ্মীয় পৰম্পৰাত এক বলিষ্ঠ সংযোজন৷ অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত সিঁচৰতি হৈ থকা বিভিন্ন থান, দেৱালয়, পীঠ, মন্দিৰ, মছজিত, বৌদ্ধ স্তুপ, সত্ৰ, নামঘৰ আদিয়ে ইয়াত যে বিভিন্ন ধৰ্মীয় পৰম্পৰাৰ প্ৰচলন আছিল সেই কথাৰ সাক্ষ্য বহন কৰে৷ ঠিক সেইদৰে পুৰণি কামৰূপত ৰচিত কালিকা পুৰাণ, যোগিণীতন্ত্ৰ, বিভিন্ন বংশৰ ৰজাসকলৰ দিনৰ বিভিন্ন শিলালিপি, তাম্ৰলিপি, মুদ্ৰা আৰু লোকসমাজত প্ৰচলিত মৌখিক সাহিত্যই অসমৰ জনসমাজত ভিন্‌ ভিন্‌ আচাৰ-পৰম্পৰাৰ প্ৰচলন হৈ থকাৰ ইংগিত বহন কৰে৷ (গোস্বামী, ২০০৭, পৃ. ১৩৪) অসমৰ জাতীয় জীৱনত ইছলাম ধৰ্মাৱলম্বী লোকসকলেও এক গভীৰ স্থান অধিকাৰ কৰি আছে৷ প্ৰথম অৱস্থাত এইসকল লোক মূলতঃ যুদ্ধ কৰিবলৈ আহি বিভিন্ন কাৰণত অসমত থাকি গৈছিল৷ পৰৱৰ্তীসময়ত অসমলৈ ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ বাবে অহা কেইবাজনো ইছলাম ধৰ্মগুৰুৰ তৎপৰাততো বহু হিন্দু লোক ধৰ্মান্তৰিত হৈ ইছলাম ধৰ্ম গ্ৰহণ কৰিছিল৷ (Das, 2010, p. 42) ব্ৰিটিছৰ দিনতো তেওঁলোকৰ উদ্যোগতে অসমৰ বিভিন্ন অঞ্চললৈ মুছলমান লোকসকলে প্ৰব্ৰজন কৰিছিল৷ উল্লেখযোগ্য যে সাম্প্ৰতিক কালত, বিশেষকৈ বাংলাদেশৰ জন্মৰ সময়ত আৰু ১৯৭৫ চনত বাংলাদেশত হোৱা বানপানীৰ পাছত সেই বানপানীত আক্ৰান্ত হোৱা বহু ইছলাম ধৰ্মৱালম্বী লোকে অসমলৈ প্ৰব্ৰজন কৰে৷ অৱশ্যে এই কাৰণে অসমত গোষ্ঠীগত সংঘৰ্ষৰো সূত্ৰপাত হৈছিল৷ David Arnold (2010)ৰ সম্পাদনাত প্ৰকাশ পোৱা Burton Steinৰ A History of India ত এই সম্পৰ্কে উল্লেখ আছে —‘‘Starting in 1951, India planned the construction of a barrage at Farakka, near where the river enters Bangladesh, aimed at diverting enough water into the Hughli branch to flush out the port of Calcutta which lies downstream and was rapidly silting up. Despite the protests of Pakistan, and later Bangladesh, India proceeded with the construction unilaterally, and, since 1975, has diverted enough water to cause environmental damage that affects some 35 million Bangladeshis, not only by disrupting irrigation schemes, but, paradoxically, by worsening flood damage, owing to the increased silting that raised the river bed and caused the flood waters to spread further over the land.The social results of the barrage included the displacement of some two million people from the affected area. A large number of these have migrated into India, which has given rise to ethnic conflicts in the Indian state of Assam…’’ (Arnold, 2010, p. 379-380) ঠিক সেইদৰে ইংৰাজসকলে অসম অধিকাৰ কৰাৰ পাছত ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ বাবে খ্ৰীষ্টানসকল আহে আৰু অসমৰ বিভিন্ন ঠাইত, বিশেষকৈ জনজাতি অধ্যুষিত অঞ্চলত ধৰ্মপ্ৰচাৰ কৰি আহিছে৷ স্বৰাজোত্তৰ কালত বিভিন্ন কাৰণত ভাৰতৰ বিভিন্ন ঠাইৰ লগতে অসমৰ কাষতে থকা চুবুৰীয়া দেশৰ পৰাও বিভিন্ন ধৰ্মাৱলম্বী লোকৰ অসমলৈ প্ৰব্ৰজন কৰিছে৷ অৱশ্যে এটা কথা ঠিক যে, তেতিয়াৰে পৰা বৰ্তমানলৈকে এই সকলো ধৰ্মীয় পৰম্পৰাই অসমত এক সহাৱস্থাত অৱস্থান কৰিছে৷ অসমৰ অধিকাংশ জনসাধাৰণেই হিন্দু ধৰ্মাৱলম্বী৷ ভুবন মোহন দাসৰ মতে “The majority of the people are Hindu by religion. A sizable section is formed by the Muslims. Christian, Sikh, Jain and Buddhist people are also there, but in very small numbers. Some practice tribal religions” (Das, 2010, p. 27) ২০০১ চনৰ লোকপিয়ল অনুসৰি অসমৰ জনসংখ্যাৰ মাজত ধৰ্মীয়গোটসমূহৰ অৱস্থিতি এনে ধৰণৰ হিন্দু – ৬৫ % মুছলমান – ৩১ % খ্ৰীষ্টান – ৪ % বৌদ্ধ – < ১ % শিখ - < ১ % অন্যান্য - < ১ % ( CRI, 2011) ইয়াৰ পৰাই ধাৰণা কৰিব পাৰি যে অসমত হিন্দু ধৰ্মাৱলম্বী লোকৰ সংখ্যা সৰ্বাধিক৷ লগতে এই তালিকাখনেই আন এটি কথাও প্ৰমাণ কৰে যে এই ভূখণ্ডত বিভিন্ন ধৰ্মাৱলম্বী মানুহে পাৰস্পৰিক সৌহাৰ্দ্যৰে, সম্প্ৰীতিৰে বাস কৰি আহিছে আৰু অসমৰ জনগাঁথনিক এক বিশেষ মাত্ৰা প্ৰদান কৰিছে৷ ভাষাতাত্ত্বিক দৃষ্টিকোণেৰে আমি অসমৰ জনগাঁথনিক দিশলৈ চকু ফুৰালে দেখিবলৈ পাম যে এই ভূখণ্ডত বসবাস কৰা অধিকাংশ লোকেই যোগাযোগৰ মাধ্যম হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰে অসমীয়া ভাষা৷ অসমীয়া ভাষা ইণ্ডো-ইউৰোপীয় ভাষাগোষ্ঠীৰ অন্তৰ্গত যদিও এই ভূখণ্ডত প্ৰচলিত বিভিন্ন আৰ্যভিন্ন ভাষাৰ প্ৰভাৱত ই এক সুকীয়া অৱস্থিতি লাভ কৰিছে৷ ভাৰতীয় সংবিধানৰ অষ্টম অনুচ্ছেদত স্বীকৃত অসমীয়া ভাষাটোৱেই সমগ্ৰ উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলৰ জনগোষ্ঠীসমূহৰ মাজৰ প্ৰধান সংযোগী ভাষা ৰূপে প্ৰচলিত হৈ আহিছে৷ খ্ৰীষ্টীয় সপ্তম শতিকাত ভাৰতলৈ অহা চীনা পৰিব্ৰাজক হিউৱেন চাঙে তেওঁৰ ভ্ৰমণৰ টোকাত অসমীয়া ভাষা সম্পৰ্কে মন্তব্য কৰিছিল ‘‘their speech differed a little from that of Mid-Indian.” (Q. I. Kakati, 1941, p. 5) হিউৱেন চাঙৰ এই মন্তব্যটোৱেই বৰ্তমানলৈকে প্ৰাপ্ত অসমীয়া ভাষাৰ সম্বন্ধে প্ৰথম মন্তব্য আৰু ইয়েই অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰাচীনত্বৰ আভাস প্ৰদান কৰে৷ অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি সম্পৰ্কে বিভিন্ন পণ্ডিতে ভিন্‌ ভিন্‌ মত পোষণ কৰিছে৷ যথা— গ্ৰীয়াৰ্ছন, সুনীতি কুমাৰ চট্টোপাধ্যায় আৰু বাণীকান্ত কাকতিৰ মতে অসমীয়া ভাষা মাগধী প্ৰাকৃতৰ পৰা উদ্ভৱ হোৱা ভাষা৷ ( Grierson,1967, p.125-126; Chatterji, 1974, p.79; Kakati,1941, pp.9-10) বেণীমাধৱ বৰুৱা, ডিম্বেশ্বৰ নেওগে, বিশ্বেশ্বৰ হাজৰিকাই মতপোষণ কৰে যে অসমীয়া ভাষা মাগধী প্ৰাকৃতৰ পৰা জন্ম হোৱা নাই, কামৰূপী প্ৰাকৃতৰ পৰাহে জন্ম হৈছে৷ (Neog, 1964, p. 50; হাজৰিকা, ১৯৮৮, পৃ.৬৬) কালিৰাম মেধিৰ মতে অসমীয়া ভাষাৰ জন্ম অকল মাগধী প্ৰাকৃতৰ পৰাই হোৱা নাই, প্ৰাচ্য আৰু পশ্চিমা প্ৰাকৃতৰ মিশ্ৰণতহে ইয়াৰ জন্ম হৈছে৷ (মেধি, ১৯৯৯, পৃ.১২) কনকলাল বৰুৱাৰ মাত অসমীয়া ভাষাৰ জন্ম পৈশাচী প্ৰাকৃতৰ পৰা হৈছে৷ ( Baruah, 1978, p. 18) নাথান ব্ৰাউনে ‘‘অধুনালুপ্ত কোনো এক অনা-আৰ্য ভাষাৰ ওপৰত সংস্কৃত ভাষাটোৰ গাঁথনি জাপি দিয়াৰ ফলত ইয়াৰ জন্ম’’ বুলি ব্যক্ত কৰিছিল৷ (Bronson, 1867, p.iv) দেবানন্দ ভৰালিৰ মতে অসমীয়া ভাষাটো বিভিন্ন প্ৰাকৃতৰ সংমিশ্ৰণত উদ্ভৱ হৈছে৷ তেওঁ অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তিৰ আলোচনা সন্দৰ্ভত সৌমাৰ প্ৰাকৃত আৰু কামৰূপী প্ৰাকৃতৰ অস্তিত্বৰ কথাও উল্লেখ কৰিছে৷ (ভৰালি,১৯৯৩, পৃ. ৩০-৩৫) এই মন্তব্যসমূহ বিশ্লেষণ কৰিলে দেখা যায় যে, অধিকাংশ পণ্ডিতে ‘মাগধী প্ৰাকৃত’কে অসমীয়া ভাষাৰ মূল বুলি মানি লৈছে৷ আনহাতে যিসকলে অসমীয়া ভাষাৰ মূল কামৰূপী প্ৰাকৃত বুলি কৈছে তেওঁলোকে কিন্তু কামৰূপী প্ৰাকৃতৰ অস্তিত্ব আৰু বিশেষত্ব সম্পৰ্কে তথ্যসহ বিশেষ যুক্তি আগবঢ়াব পৰা নাই৷ তদুপৰি অসমীয়া ভাষাৰ তদ্ভৱ শব্দবোৰৰ গঠন আৰু বিকাশ মাগধী প্ৰাকৃতৰ জৰিয়তে সুন্দৰকৈ ব্যাখ্যা কৰি দেখুৱাব পাৰি৷ এনে কাৰণতেই পণ্ডিতসকলে অসমীয়া ভাষাৰ জন্ম মাগধীৰ পৰাই হৈছে বুলি অভিমত প্ৰকাশ কৰিছে৷ অসমীয়া ভাষা মূলতঃ আৰ্য ভাষা সম্ভূত যদিও ক্ৰমবিকাশৰ ভিন্‌ ভিন্‌ স্তৰত বিভিন্ন থলুৱা উপাদান গ্ৰহণ কৰি এক নব্য বৈশিষ্ট্যৰে উদ্ভাসিত হৈছে৷ এই ভূখণ্ডত প্ৰচলিত হৈ থকা অষ্ট্ৰিক ভাষা, তিব্বত-বৰ্মী ভাষাগোষ্ঠীৰ অন্তৰ্গত ভিন্‌ ভিন্‌ ভাষাসমূহেও অসমীয়া ভাষাৰ শ্ৰীবৃদ্ধিত সহায় কৰিছে৷ তদুপৰি অনেক বিদেশী ভাষাৰ শব্দও অসমীয়া ভাষাত প্ৰৱেশ কৰি এক নব্য ৰূপ প্ৰদান কৰিছে৷ ( Grierson,1967, p.393; Chatterji, 1974, p.79; Kakati,1941, pp. 284-289; Das, 2010, p.39) বিভিন্ন ধ্বনিতাত্ত্বিক, ৰূপতাত্ত্বিক পৰিৱৰ্তনেৰে খ্ৰীষ্টাব্দ সপ্তম শতিকামানৰ পৰাই সুকীয়া ৰূপ পৰিগ্ৰহণ কৰি সম্ভৱতঃ দশম-একাদশ শতিকামানৰ ভিতৰত মাগধী প্ৰাকৃতৰ পূৰ্ব-মাগধী অপভ্ৰংশৰ পৰা নানা স্থানগত বৈশিষ্ট্যৰে অসমীয়া ভাষাই স্বতন্ত্ৰ ৰূপত আত্মপ্ৰকাশ কৰিলে৷ অসমীয়া ভাষা বৰ্তমান এনে এটা পৰ্যায়ত উপনীত হৈছে, যিটো পৰ্যায়ত বিভিন্ন উপাদানবোৰৰ চিনাক্তকৰণ কঠিনেই নহয়, এক প্ৰকাৰে অসম্ভৱেই হৈ পৰিছেগৈ৷ পৰিণতি স্বৰূপে অসমীয়া ভাষা আৰ্য ভাষা সম্ভূত ভাষা যদিও অনাৰ্য ভাষাৰ বৈশিষ্ট্যহে ইয়াত বেছিকৈ ফুটি ওলাইছে৷ আৰ্যভাষাত নোহোৱা নোপজা নানান গুণেৰে বিভূষিতা হৈ অসমীয়া ভাষাই স্বকীয়ত্ব প্ৰতিপন্ন কৰিছে৷ এনেদৰেই অসমীয়া ভাষাই প্ৰাচীন কালৰে পৰা বিভিন্ন স্তৰত বিভিন্ন ৰূপত পৰিৱৰ্তিত আৰু পৰিৱৰ্ধিত হৈ আহি বৰ্তমান অৱস্থাত উপনীত হৈছেহি৷ ২০০১ চনৰ লোকপিয়ল অনুসৰি অসমত অসমীয়া ভাষা কোৱা লোকৰ শতকৰা অংশ হ’ল ৫৭.৮১%৷ (CRI, 2011) অসমৰ ভৌগোলিক তথা ঐতিহাসিক ইতিহাস সম্পৰ্কে কৰা আলোচনা কৰিলে এটা কথা স্পষ্ট ৰূপত ফুটি উঠে যে সময়ে সময়ে এই ভূখণ্ডৰ ভৌগোলিক সীমাৰ পৰিৱৰ্তন ঘটিছে আৰু ভিন্‌ ভিন্‌ সময়ত বিভিন্ন ৰাজবংশই ৰাজত্ব কৰিছিল৷ শেহতীয়াভাৱে ব্ৰিটিছসকলে তেওঁলোকৰ ঔপনিৱেশিক স্থাপন কৰেহি ১৮২৬ খ্ৰীঃ৷ সেই সময়লৈকে ভাৰতবৰ্ষৰ লগত পোনপটীয়াভাৱে অসমৰ কোনো স্থায়ী সম্বন্ধ নাছিল৷ ব্ৰিটিছে ৰাজ্য শাসনৰ সুবিধাৰ্থে ভাৰতৰ ৰাজনৈতিক সীমাৰ লগত এই ভূখণ্ডক চামিল কৰে৷ ভাৰতবৰ্ষৰ জনসাধাৰণে নিজৰ প্ৰাপ্য স্বাধীনতাৰ দাবীত আৰম্ভ কৰা স্বাধীনতাৰ যুঁজত অসমো অংশীদাৰ হয় আৰু ১৯৪৭ খ্ৰীঃ ভাৰতবৰ্ষই স্বাধীনতা লাভ কৰাৰ লগে লগে অসমেও ভাৰতবৰ্ষৰ অংশ হিচাপে স্বাধীনতা লাভ কৰে৷ তেতিয়াৰে পৰা বৰ্তমানলৈকে অসম ভাৰতবৰ্ষৰ ৰাজনৈতিক ছত্ৰছায়াতে আছে৷ অৱশ্যে তাৰ পাছতো সময়ে সময়ে ইয়াৰ ভৌগোলিক পৰিসীমাৰ পৰিৱৰ্তন সাধন হৈছে৷ অসমৰ জনগাঁথনিক নৃতাত্ত্বিক, ভাষিক বা ধৰ্মীয় দিশেৰে বিশ্লেষণ কৰিলে আৰু এটি কথা স্পষ্ট ৰূপত ফুটি উঠে অসম নামৰ এই ভূখণ্ডটিত প্ৰকৃতাৰ্থতে যথেষ্ট অনৈক্য বিৰাজমান আৰু বহুধা বিভক্ত জনগোষ্ঠীয় সমষ্টিৰে ভৰপুৰ৷ এই ভূখণ্ডত বাস কৰা জনগোষ্ঠীসমূহৰ প্ৰত্যেকৰে কেতবোৰ নিৰ্দিষ্ট বিশ্বাস, ৰীতি-নীতি বিৰাজমান যদিও অসমৰ ভৌগোলিক অৱস্থা তথা সামাজিক গাঁথনিয়ে কেতবোৰ ৰীতিনীতি সকলোৰে উমৈহতীয়া সম্পত্তি ৰূপে তুলি ধৰিছে৷ এই ভূখণ্ডত বিভিন্ন জনগোষ্ঠীৰ লোকে ওচৰা-ওচৰিকৈ বসবাস কৰাৰ ফলত তেওঁলোকৰ মাজত আদান-প্ৰদান, অনুবৰ্তন আদি ক্ৰিয়াৰ ফলত এক বিশেষ ধৰণৰ সমাজ গাঁথনি তৈয়াৰ হৈছে৷ অসমীয়া সমাজ জীৱনত এই ভূখণ্ডৰ সঘনে পৰিৱৰ্তিত ৰাজনৈতিক উত্থান-পতনেও প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰিছে৷ আনহাতে অসমত বাস কৰা কোনো জনগোষ্ঠীয়েই বৰ্তমান নৃতাত্ত্বিক মতে বিশুদ্ধ নহয়৷ ধাৰণা কৰিব পাৰি এসময়ত এওঁলোকৰ মাজত স্বেচ্ছামূলক মিলনৰ লগত বলপূৰ্বক মিলনো যথেষ্ট ঘটিছিল৷ অসমত প্ৰচলিত বিভিন্ন ধৰ্মীয় পৰম্পৰাইও অসমীয়া সামাজ জীৱনত গভীৰ প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰি আছে৷ আগৰে পৰা থকা কিছুমান বিশ্বাস পিছত অসমলৈ প্ৰব্ৰজন কৰা লোকসকলে নিজৰ কৰি লৈছে বা পিছত অসমৰ ভূখণ্ডত ভৰি দিয়া জনগোষ্ঠীসমূহৰ বহু পৰম্পৰা আগৰসকলৰ মাজত সোমাই পৰিছে৷ নৃতাত্ত্বিক বিশ্লেষণত আৰু এটা কথা স্পষ্টৰূপত ফুটি উঠিছে অসমৰ জনগাঁথনিত বিভিন্ন নৃগোষ্ঠীয় প্ৰজাতিৰ সংমিশ্ৰণ ঘটিছে যদিও এই জনগাঁথনিত কিৰাতসকলৰ অৱদান আটাইতকৈ বেছি৷ এই ক্ষেত্ৰত সদানন্দ চলিহাৰ এষাৰ মন্তব্য উল্লেখযোগ্য ‘‘ইংৰাজীত এটা প্ৰবাদ আছে ‘Scratch a Russian and you’ll find a tarter’, ৰুচ মানুহ এজনৰ গাৰ চালখনত চিকোট মাৰি দিয়া; দেখিবা তাৰ্তৰ এটা ওলাই পৰিছে৷ অনুৰূপ ধৰণে আমিও ক’ব পাৰোঁ অসমীয়া মানুহ এজনৰ গাৰ ছালখনত চিকোট মাৰি দিয়া, দেখিবা কিৰাত এটা ওলাই পৰিছে (Scratch a Assamese and you’ll find a Kirata)৷’’ (চলিহা, ১৯৯১, পৃ. ৭৫) অৱশ্যে এটা কথা ঠিক যে সাম্প্ৰতিক কালৰ অসমীয়া সমাজ সংস্কৃতিত আৰ্যসকলৰ অৱদান অতি গভীৰ৷ প্ৰসংগপুথি অসমীয়া গ্ৰন্থ কলিতা, ৰমেশ চন্দ্ৰ (২০০৬); অসমৰ কালানুক্ৰমিক ইতিহাস; গুৱাহাটীঃ অসম প্ৰকাশন পৰিষদ৷ কৌশাম্বী, ডি. ডি. (১৯৮১); ভাৰতৰ ইতিহাস; (ভট্টাচাৰ্য, বীৰেন্দৰ কুমাৰৰ অনুঃ)গুৱাহাটীঃ অসম প্ৰকাশন পৰিষদ (প্ৰথম প্ৰকাশ, ১৯৫৬) গোস্বামী, চণ্ডীচৰণ (২০০৭); ‘অসমীয়া শৈৱ আৰু শাক্ত সাহিত্যৰ ঐতিহ্য’; বৰা, প্ৰফুল্ল চন্দ্ৰ (সম্পাঃ)ৰ ঐতিহ্যঃ অসমীয়া সাহিত্য (পৃ. ১৩৫-১৩৯); যোৰহাটঃ হেৰিটেজ আছাম৷ চলিহা, সদানন্দ (১৯৯১); ‘অসমৰ জনগোষ্ঠীত মঙ্গোলীয় উপাদান’; গোস্বামী, প্ৰকাশ আৰু চৌধুৰী, সতীশ চন্দ্ৰ (সম্পাঃ)ৰ বুৰঞ্জীৰ প্ৰকৃতি আৰু স্বৰূপ (পৃ.৫০-৫৬);যোৰহাটঃ অসম সাহিত্য সভা ঠাকুৰ, নগেন (১৯৮৩); ভাৰতীয় ভাষাৰ পৰিচয়; গোলাঘাটঃ ভাৰতী বুক ষ্টল৷ দাস, ভুবন মোহন(২০০৫); ‘জনগোষ্ঠীত প্ৰজাতীয় উপাদান’; অসম সাহিত্য সভাৰ অসমীয়া জাতিৰ ইতিহাস (পৃ. ৯-৩০); যোৰহাটঃ অসম সাহিত্য সভা বৰা, দিলীপ (২০০৮); সমাজ সাহিত্য আৰু সংহতি; গুৱাহাটীঃ ভৱানী অফচেট এণ্ড ইমেইজিং ছিষ্টেমছ্ প্ৰাঃ লিঃ৷ বৰ্মন, শিৱনাথ (১৯৯৫); অসমৰ জনজাতি সমস্যা; গুৱাহাটীঃ প্ৰগেচিভ বুক হাউচ৷ ভৰালি, দেৱানন্দ (১৯৯৩); অসমীয়া ভাষাৰ মৌলিক বিচাৰ; গুৱাহাটীঃ লায়াৰ্ছ বুক ষ্টল৷ মহন্ত, প্ৰফুল্ল (২০০৯); অসমীয়া মধ্যবিত্ত শ্ৰেণীৰ ইতিহাস; গুৱাহাটীঃ লায়াৰ্ছ বুক ষ্টল৷ মহন্ত, প্ৰফুল্ল (২০০৯-ক); জনগোষ্ঠীগত চেতনাঃ আত্মপ্ৰতিষ্ঠাৰ প্ৰশ্ন; গুৱাহাটীঃ লায়াৰ্ছ বুক ষ্টল৷ মেধি, কালিৰাম (১৯৯৯); অসমীয়া ব্যাকৰণ আৰু ভাষাতত্ত্ব; গুৱাহাটীঃ লায়াৰ্ছ বুক ষ্টল৷ হাজৰিকা, বিশ্বেশ্বৰ (১৯৮৮); অসমীয়া ভাষাৰ উৎপত্তি আৰু ক্ৰমবিকাশ; গুৱাহাটীঃ জাতীয় সাহিত্য পৰিষদ৷ ইংৰাজী গ্ৰন্থ Arnold, D. (Ed.)(2010). A History of India by Burton Stein. Wiley Blackwell, A John Wiley & Sons Ltd. Publication. Baruah, K. L. (1978). Early History of Kamrupa. New Delhi: Sahitya Academy. Bronson, M. (1867). A Dictionary in Assamese and English. Sibsagor: American Baptist Mission Press. Chatterji, S. K. (1974). Kirat Jana Kriti. Kolkata: The Asiatic Society. Chatterji, S. K. (1970). The Place of Assam in the History and Civilisation of India. Guwahati: Gauhati University. Das, B. M. (2010). The People of Assam. New Delhi: Gyan Publishing House. Govt. of India. Cencus Report of India.( 2001). People of Assam. Retrieved from http://www.censusindia.gov.in Govt. of India. Cencus Report of India.( 2011). People of Assam. Retrieved from http://www.censusindia.gov.in Grierson. A. G. (1967). Linguistic Survey of India. Delhi: Motilal Banarsidass. Kakati, B. K. (1941). Assamese : Its Formation and Development. Shillong: Government of Assam. Kosambi, D. D. (1965).The Culture and Civilisation of Ancient India in Historical Outline. London: Routledge & Kegan Paul. Neog, D. (1964). The Origin and Growth of the Asamiya Language. Guwahati. s.n. Sharma, R. S. (1990). Sudras in Ancient India: A Social History of the Lower Order Down to Circa A D 600. Delhi: Motilal Banarsidas. Thapar, R. (1990). A History of India (Vol 1). Penguin Books. s.n.

Assam has many ethnic groups and the People of India project has studied 115 of these. Out of which 79 (69%) identify themselves regionally, 22 (19%) locally, and 3 trans-nationally. The earliest settlers were Austroasiatic, followed by Tibeto-Burman, Indo-Aryan speakers, and Tai–Kadai speakers.[2] Forty-five languages are spoken by different communities, including three major language families: Austroasiatic (5), Sino-Tibetan (24) and Indo-European (12). Three of the spoken languages do not fall in these families. There is a high degree of bilingualism.

SCs in Assam There are 16 communities notified as Scheduled Caste(SC), however only 7 of them are native and indigenous to Assam. The other 2 are partly immigrants and partly indigenous whereas the rest 7 communities are completely of immigrant origin partly from East Bengal, Bihar, and other Indian states. The 7 indigenous SC communities are Bhuinmali(Mali), Brittial Bania(Bania), Hira, Jal Keot, Jhalo(Malo,Jhalo-Malo), Kaibartta, Mahara.Jal Keot or Kaibbarta(of Austric-Mongoloid origin, now forming a composite Austric-Mongoloid appearance after years of assimilation)are indigenous and and an aboriginal tribe which has been somewhat converted into a caste and together make up about 33% of the SC population and thus are it's largest contributors.

STs in Assam There are 23 notified Scheduled Tribes (ST) in Assam with the Bodos (40.9 per cent) making half of the total ST population (around 13 per cent) of the state. The other STs (both plains and hills) include Miri, Karbi, Rabha, Kachari, Lalung, Barman in Cachar, Borokachar, Deori, Hajai, Mech, Dimasa, Hajong, Singhphho, Khampti and Garo, Chakma, Hmar, Khasi, Jaintia, Synteng, Pnar, War, Bhoi, Lyngngam, and Kuki.

আহোম জনগোষ্ঠী

আহোম সকল অসমৰ এটি উল্লেখযোগ্য জাতি। আহোম সকল টাই জাতিৰ লোক৷ টাই সকল দক্ষিণ-পূব এছিয়াৰ এটি প্ৰধান জাতি৷ উজনি অসমৰ জিলা কেইখন এই আহোম সকলৰ প্ৰধান বসতিস্থল৷ খৃঃ পূঃ কেইবা শতিকাৰো আগতেই এওঁবিলাকৰ প্ৰবজন আৰম্ভ হয়। চীনদেশৰ সাৰুৱা উপত্যকা অঞ্চলেই যদিও টাই সকলৰ আদি বাসস্থান, তথাপি ভাষা আৰু সংস্কৃতি উভয় বিষয়তে আহোমসকলৰ ওপৰত চীনা সংস্কৃতিৰ প্ৰভাৱৰ মাত্ৰা নিচেই তাকৰ। চীন দেশত বিভিন্ন বংশৰ ৰজাসকলে সাম্ৰাজ্য স্থাপনৰ প্ৰচেষ্টা চলোৱাৰ লগে লগে টাই সকলৰ প্ৰবজন আৰম্ভ হয়। তথাপি দক্ষিণ চীনৰ য়ুনান প্ৰদেশত খৃষ্টীয় পঞ্চম-ষষ্ঠ শতিকামানলৈকে এওঁবিলাকে সুকীয়া ভাষা, সংস্কৃতি আৰু ৰাজ্য শাসনৰ প্ৰণালীৰে বসবাস কৰে। এই সময়তে টাই জাতিটো কেইবাটাও শাখাত ভাগ হৈ দক্ষিণ-পূব এচিয়াত বিয়পি পৰে (Linguistic Survey Of India Vol. II, pp. 59-60)। তাৰে এটা শাখাই উত্তৰ ব্ৰহ্মত ছশ বছৰমান ৰাজত্ব কৰাৰ পিছত চুকাফাৰ নেতৃত্বত পাটকাই পৰ্ব্বত পাৰ হৈ আহি ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাত ৰাজ্য স্থাপন কৰেহি। এই ঠালটোৱেই কালক্ৰমত ‘আহোম’ নামেৰে জনাজাত হৈ পৰে আহোমসকলে নিজকে কিন্তু ‘খাম-টাই’ নামেৰেহে চিনাকী দিছিল।

ৰাজনৈতিক উচ্চাকাংক্ষাই চুকাফা নামৰ য়ুন্নানৰ এজন টাই কোঁৱৰক পশ্চিমৰ ফালে আগুৱাই আহি এখন নতুন দেশৰ শাসনকৰ্তা হ'বলৈ অনুপ্ৰাণিত কৰিছিল৷ ১২২৮ খৃষ্টাব্দত তেওঁ প্ৰায় ৯০০০ অনুগামীৰে সৈতে অসমত প্ৰৱেশ কৰে৷ উজনি অসমৰ শিৱসাগৰ জিলাত তেওঁলোকে প্ৰথম বসতি স্থাপন কৰে৷ মিত্ৰতা আৰু চুবুৰীয়া জাতিৰ সৈতে বৈবাহিক সম্পৰ্ক স্থাপনেৰে তেওঁলোকে সফল ভাৱে এখন শক্তিশালী ৰাজ্যৰ ভেঁটি গঢ়িলে৷ কালক্ৰমত ওচৰ-চুবুৰীয়া বহু জাতিৰ লোক এই জাতিৰ লগত লীন গ'ল৷ উদাহৰণস্বৰূপে, চুকাফাৰ অনুগামী সকলে অসমত আহি লগ পোৱা বৰাহী জাতিৰ লোক আজি অসমত পোৱা নাযায়৷ বৰাহীসকল সম্পূৰ্ণ ভাৱে তেওঁলোকৰ সৈতে মিলি গ'ল৷ প্ৰথম অহা টাই জাতিৰ লোকসকল আৰু পাছত তেওঁলোকৰ সৈতে মিলি যোৱা এই লোকসকলৰ বংশধৰ সকলকে আহোম বুলি কোৱা হয়৷ উজনি অসমৰ জিলা কেইখন এই জাতিৰ প্ৰধান বসতিস্থল৷

কেওঁট বা কৈৱৰ্ত জনগোষ্ঠী

সংস্কৃত শব্দ ‘কৈৱৰ্ত’ৰ পৰা কিৱত ‘কেওঁট’ শব্দৰ সৃষ্টি হৈছিল । অনাৰ্য্য আৰু অষ্ট্ৰিক-মংগোলীয় প্ৰজাতিৰ লোক এই কেওঁটসকল কৰ্ম অনুযায়ী পিছলৈ ‘জালোৱা কেওট’ আৰু ‘হালোৱা কেওট’ আদি উপগোটত বিভক্ত হৈছিল । উদাহৰণ স্বৰুপে,খেতি বাতি কাম কৰা বা খেতি বাতিৰ বাবে সজুলি বনোৱা লোক সকল হালৈ কেওঁট হ'ল আৰু পুৰনি কালত জীৱিকাৰ বাবে মাছ ধৰা কামৰ বাবে যিসকলে জাল, খালৈ আদি বনাই নিজৰ জীৱিকা নিৰ্বাহ কৰিছিল তেওঁলোক হ'ল জাল কেওঁট । ‘হুজুৰী’ উপাধীৰ এই লোক সকল ‘জালোৱা কেওট’ সম্প্ৰদায়ৰ লোক হয় বুলি বহুতো তথ্যৰ দ্বাৰা প্ৰমান পোৱা যায় । পুৰনি কালত হুজুৰী উপাধিৰ লোক সকল নামনি অসমৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকা আৰু আন নদীৰ আশে পাশে বাস কৰিছিল । নলবাৰী জিলাৰ বৰভাগ,বুকিয়া, বৰগাছা আদি ঠাইত হুজুৰী উপাধীৰ লোক বেছিকৈ পোৱা গৈছিল । কিন্ত বানপানীৰ কাৰণে তেওঁলোক পিছলৈ অসমৰ বিভিন্ন ঠাইলৈ নিজৰ বাসস্থান সলালে । নামনি অসমৰ কামৰুপ জিলাৰ মিৰ্জা, ডিমৌ, নলবাৰী জিলাৰ বৰগাছা, কমাৰকুছি, দৰংজিলাৰ মংগলদৈ, বাগছা জিলাৰ খাগ্ৰাবাৰী,তামুলপুৰ, বৰপেতা জিলা আদি ঠাইত হুজুৰী উপাধিৰ লোকসকলৰ বসতি দেখা যায় ।প্ৰধানত 'হুজুৰী', 'হাজৰীকা', 'পাঠক' আৰু 'দাস' উপাধীৰ লোক সকল একে শ্ৰেণীৰ । উপগোট বা উপজাতি হিচাপে হুজুৰীসকল জাল কেওঁট সম্প্ৰদায়ৰ হিন্দু জনগোষ্ঠীৰ খিলঞ্জীয়া অসমীয়া লোক হয় ।

অষ্ট্ৰিকসকলৰ অসম আগমণ

অসমলৈ প্ৰথম আহে অষ্ট্ৰিক প্ৰজাতিৰ লোক, তাৰপাছত আহে দ্ৰাবিড়, তাৰ পাছত আহে মংগোলীয়সকল আৰু তাৰ পাছত আহে আৰ্যসকল।

অষ্ট্ৰিকসকলৰ অসম আগমণ সম্পাদনা কৰক অষ্ট্ৰিক প্ৰজাতিৰ লোকসকল ভাৰতৰ দক্ষিন-পশ্চিম অঞ্চলৰ সাগৰ পথেদি অসমত প্ৰৱেশ কৰিছিল। এই প্ৰজাতিৰ লোকসকল আছিল চুটি-চাপৰ আৰু ক্ষীণ, গাৰ বৰণ ক'লা। চুলিৰ ৰং তামবৰণীয় আৰু কেঁকোৰা। মূৰবোৰ দীঘল, নাক চেপেটা আৰু বহল। মুখ সৰু আৰু থেক। এই মানুহবোৰৰ বৰ ঘন দাঢ়ি-গোঁফ আৰু শৰীৰত বহুত নোম আছিল। সাধাৰণতে পাহাৰৰ নামনি অংশত বা নামনি অসমত এই লোকসকলে বাস কৰিছিল। এনে আকাৰ-প্ৰকাৰৰ পুৰণি মানুহ এতিয়া পাবলৈ নাই। অসমৰ কেতবোৰ জাতি জনজাতি যেনে কেওঁট, চাওতাল, কুকি, মণিপুৰী, কছাৰী, মেঘালয়ৰ খাচী, জয়ন্তীয়া আৰু অৰুণাচল প্ৰদেশৰ ৱাংচু নামেৰে এটা জনজাতিৰ মাজত অষ্ট্ৰিক প্ৰজাতিৰ লোকসকলৰ কিছু মিল দেখা যায়। পণ্ডিতসকলৰ মতে, অষ্ট্ৰিকসকল হয়তো অসমৰ মাজেদি আহি উত্তৰ বংগ বা নেপাল আদি ঠাইলৈ গৈছিল নাইবা তেওঁলোকৰ ভালেমান লোক ইয়াতে ৰৈ গৈছিল আৰু পাছত দ্রাবিড়ীয়সকল আহি অসম সোমোৱাত তেওঁলোকৰ সৈতে এই লোকসকল মিলি গৈছিলআৰু আৰু এতিয়া তেওঁলোকৰ মংগোলীয় লক্ষণেই বেছি। অষ্ট্ৰিকসকলেই অসমলৈ অহা প্ৰথম লোক বুলি ভাৱিবৰ থল আছে। কোনো কোনো পণ্ডিতৰ মতে দ্রাবিড়ীয়সকল অসমলৈ অহাৰ আগতে মধ্যউত্তর ভাৰতৰ দ্ৰাবিড় জাতিৰ এচাম লোক অসমলৈ আহিছিল যেনে দুম বা নাদিয়াল, কৈৱৰ্ত আৰু তেওঁলোক ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাত বাস কৰিছিল। । দুম বা নাদিয়াল সকলকো কৈৱৰ্ত বুলি মানা হয় যদিও আছলতে কেওঁট সকল হে প্ৰকৃত কৈৱৰ্ত আৰু অষ্ট্ৰিক-দ্রাবিড়ীয় মুলৰ লোক।

কাৰ্বি জনগোষ্ঠী

সেউজীয়া পাহাৰৰ বুকুত বাস কৰা কাৰ্বি জনেগাষ্ঠীৰ লোকসকল অসমৰ অন্যতম আদিম অধিবাসী। আগেয়ে তেওঁলোক মিকিৰ বুলি জনাজাত আছিল আৰু তেওঁলোকে বাস কৰা পৰ্বতীয়া জিলাখন মিকিৰ পাহাৰ নামেৰে জনা গৈছিল। কিন্তু বৰ্তমান তেওঁলোকক কাৰ্বি বুলিহে জনা যায় আৰু জিলাখনৰ নামো কাৰ্বি আংলং নামেৰে নামাকৰণ কৰা হৈছে। কাৰ্বিসকলৰ মূলগোষ্ঠী ৫টা- ইংহি, ইংতি,টেৰাং, টেৰণ আৰু তিমুং।

বড়ো জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: বড়ো জনগোষ্ঠী

বড়ো সকল অসমৰ ভৈয়ামৰ জনগোষ্ঠী। বড়ো সকলৰ মাতৃভাষা বড়ো ভাষা। বড়োসকল বৃহৎ মংগোলীয় গোষ্ঠীৰ অন্তৰ্ভুক্ত। প্ৰাচীন কালৰ হিমালয়ৰ উত্তৰে আৰু চীনৰ পশ্চিমে অৱস্থিত "বড" দেশৰ বাসিন্দাসকলৰ এই জনগোষ্ঠীটো খ্ৰীঃপূঃ প্ৰায় ১৫ শ শতিকা মানতেই সমগ্ৰ পূব ভাৰতত বিয়পি পৰে। মহাভাৰতত উল্লেখ কৰা কিৰাতসকলেই পূব ভাৰতৰ বড়োসকল। প্ৰাচীন কালত এই মূল "বড" দেশৰ বাসিন্দাসকলক "বডো-ফিচা" বা "বডোচা" ("বডো" মানে ভূমি আৰু "ফিচা" বা "চা" মানে সন্তান অৰ্থাৎ বড দেশৰ সন্তান) বুলি জনা গৈছিল আৰু সময়ৰ সোঁতত বড বা বড়ো হিচাপে জনাজাত হয়।

অসমৰ কোকৰাঝাৰ, চিৰাং, বাক্সা আৰু ওদালগুৰি জিলাত বড়োসকলৰ মূল বসতি নহয়। ইয়াৰোপৰি কাৰ্বি আংলং জিলাতো কিছু সংখ্যক বড়ো লোকে বাস কৰে। কিন্তু ইয়াক অসমীয়া লোকৰ হে অঞ্চল বুলি কোৱা হয়

মৰাণ জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: মৰাণ জনগোষ্ঠী

মৰাণ সকল অসমৰ পুৰণি জনগোষ্ঠী সমুহৰ ভিতৰত অন্যতম৷ উজনি অসমৰ কেইবাখনো জিলাত এই জনগোষ্ঠীৰ অধিকাংশ লোকে বসবাস কৰে৷ মৰাণ সকলক বড়ো-কছাৰী মূলৰ বুলি ভবা হয়৷

মিচিং জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: মিচিং

অসমৰ ভৈয়ামৰ জনজাতি সমূহৰ ভিতৰত মিচিংসকল বড়ো-কছাৰীসকলৰ পিছতেই দ্বিতীয় বৃহত্তম জনজাতি । মিচিংসকল মূলতে মংগোলীয় জনগোষ্ঠীৰ মান-তিব্বতী শাখাৰ অন্তৰ্গত। ভৈয়ামত থকা মিচিংসকল সাধাৰণতে নৈৰ পাৰত চাংঘৰ সাজি গাঁও পাতি বাস কৰে। মিচিংসকল আদিতে অসমৰ উত্তৰ-পূব ফালৰ পাহাৰত আছিল আৰু বৰ্তমান অৰুণাচলৰ চিয়াং জিলাত থকা "মিয়ং" আৰু "দাম্ ৰ" নামৰ দুই জাতিৰ পৰাই ফাটি আহিছে। অসমৰ লখিমপুৰ, ডিব্ৰুগড়,শিৱসাগৰ,যোৰহাট,দৰং, শোণিতপুৰ জিলাত মিচিংসকলে প্ৰধানকৈ বাস কৰিছে। সাধাৰণতে নৈৰ পাৰত চাংঘৰত বাস কৰা বাবে মিচিংসকলৰ জীৱন-ধাৰণৰ পদ্ধতি নৈৰ ওপৰত ওতঃপ্ৰোতভাৱে জড়িত।

ডিমাছা জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: ডিমাছা

অসমৰ অন্যতম প্ৰাচীন জনেগাষ্ঠী ডিমাছা সকল ডিমা হাছাও জিলাত বাস কৰে। ডিমা হাছাওৰ উপৰিও কাছাৰ জিলা, কাৰ্বি আংলঙৰ সমতল অঞ্চল, নগাঁও, নাগালেণ্ডৰ ডিমাপুৰ আৰু ধনশিৰি অঞ্চলত বাস কৰি আছে। অতীতত ডিমাছাসকলে ডিমাপুৰত ৰাজধানী পাতি বাস কৰিছিল। 'ডিমাছা' শব্দৰ অৰ্থ হ'ল-- ডি =পানী, মা=বৃহৎ , ছা= সন্তান, অৰ্থাৎ বৰনৈৰ সন্তান। ডিমাছাসকলে গাঁও পাতি বাস কৰে। কৃষিজীৱী হোৱা বাবে সাধাৰণতে তেওঁলোকে নৈ বা নিজৰাৰ পাৰৰ সাৰুৱা মাটিত বাস কৰে। গাঁৱৰ মুখিয়াল জনক খুনং বুলি কোৱা হয়। তেওঁক সকলো সময়তে সহায় কৰিবলৈ "দিলেক" বুলি অন্য এজন লোকো থাকে।

ৰাভা জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: ৰাভা

ৰাভাসকল অসমৰ ভৈয়ামৰ জনজাতিসমূহৰ ভিতৰত অন্যতম। অসমৰ গোৱালপাৰা, কামৰূপ আৰু দৰং জিলাত মূলতঃ এওঁলোকৰ বসতি। আনহাতে পশ্চিমবংগৰ জলপাইগুৰি অঞ্চলটো এখেতসকলে কিছু পৰিমানে বাস কৰে। ৰাভাসকল অসমৰ পঞ্চম বৃহত্তম তপশিলি ভুক্ত উপজাতি। এই ৰাজ্যত দুই লাখ সাতসত্তৰ হাজাৰ ৰাভালোকে বসবাস কৰে।[3] ৰাভা সম্প্ৰদায়ত লোকসকল বৃহত্তৰ ইন্দো-মংগোলীয় গোষ্ঠীৰ অন্তৰ্ভূক্ত।

ৰাভা জনজাতিৰ মানুহসকলে ৰাভা ভাষাত কথা কয়। বড়ো, গাৰো, কাছাৰী ইত্যাদি জনগোষ্ঠীৰ মানুহৰ লগত এওঁলোকৰ নৃতাত্বিক যোগাযোগ আছে।[4]

সোণোৱাল কছাৰী জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: সোণোৱাল কছাৰী

সোণোৱাল কছাৰীসকল উজনি অসমৰ এক ভূমিপুত্ৰ জনজাতি। সোণোৱাল কছাৰীসকল তিব্বত-বৰ্মী ভাষাভাষী বড়ো-কছাৰী মূলৰ এটা ঠাল আৰু অসমৰ ধেমাজি, লক্ষীমপুৰ, তিনিচুকীয়া আৰু ডিব্ৰুগড় জিলাত বিস্তাৰিতভাৱে বসবাস কৰে । শিৱসাগৰ, যোৰহাট, গোলাঘাট, মাজুলী, শোণিতপুৰ আৰু পূৰ্বভাৰতৰ নগাভূমি আৰু অৰুণাচল প্ৰদেশৰ কিছুমান ঠাইতো বিক্ষিপ্তভাবে বসবাস কৰা দেখা যায়।[5]

আহোম সকলৰ ৰাজত্ব কালত এইসকল কছাৰীয়ে নদীৰ বালিৰ পৰা সোণ বুটলা কামত নিযুক্তি পাইছিল কাৰণেই এওঁলোকে সোণোৱালকছাৰী নাম পোৱা বুলি কিছুমানে ক’ব খোজে [5]। সোণোৱালসকলৰ মাজত মুখ বাগৰি অহা এক লোক কথাৰ মতে, আহোম স্বৰ্গদেউ গদাধৰ সিংহৰ দিনত উজনি অসমত থকা কেইঘৰমান সোণোৱালকছাৰীয়ে আউনিআটীয় গোসাঁই কেশৱ দেৱগোস্বামীক অলৌকিক গুণসম্পন্ন লোক জ্ঞান কৰি বাঁহ চুঙাৰে এচুঙা সোণ দক্ষিণা দি তেওঁৰ ওচৰত শৰণ লোৱা বাবে এই সকল কছাৰী সোণোৱালকছাৰী হ’ল বুলি কিছুমানে ক’ব বিচাৰে। বৰ্তমান এওঁলোকৰ জনসংখ্যা প্ৰায় আঢ়ৈ লাখৰ (২,৫০,০০০) ওচৰাওচৰি।

ঠেঙ্গাল কছাৰী জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: ঠেঙ্গাল কছাৰী জনগোষ্ঠী

ঠেঙ্গাল কছাৰীসকল অসমীয়া জাতিৰ অন্যতম অংগ৷ মঙ্গোলীয় প্ৰজাতিৰ পৰা উদ্ভৱ হোৱা এই সম্প্ৰদায়টিৰ সাংস্কৃতিক জীৱন অসমীয়া জাতীয় সাংস্কৃতিক জীৱনৰ লগত ওতঃপ্ৰোত ভাৱে সাঙোৰ খাই আছে৷ উত্তৰ পূব ভাৰতত মংগোলীয়সকল কোন সময়ত প্ৰৱেশ কৰিছিল সঠিককৈ কোৱা টান ৷ ড° সুনীতি কুমাৰ চট্টোপাধ্যায়ৰ মতে খৃ:পূ: ১০০০ বছৰৰ পূৰ্বে তেওঁলোকে এই অঞ্চলত প্ৰ্ৱেশ কৰিছিল৷ [6]

ৰেভাৰেণ্ড ছিডনী এণ্ডলে বড়োগোষ্ঠীৰ লোকক দুটা ভাগত ভাগ কৰিছে:

  1. উত্তৰ গোষ্ঠী - বড়ো, ৰাভা, মেচ, ধিমাল, কোঁচ, ছলনিমীয়া, মহলীয়া, ফুলগৰীয়া, শৰণীয়া
  2. দক্ষিণ গোষ্ঠী - ডিমাছা, হোজাই, লালুং, গাৰো, হাজং, পৰ্বতীয়া তিপ্ ৰা আদি ৷

ড° ভুবনমোহন দাসে এই বিভীজনক অসমত প্ৰব্ৰজন অনুসৰি দুটা ভাগত ভাগ কৰিছে: পশ্চিম গোষ্ঠী আৰু পূব গোষ্ঠী৷ এই পূব গোষ্ঠীতেই ঠেঙ্গাল কছাৰীক ড° দাসে অন্তৰ্ভূক্ত কৰিছে৷

বুৰঞ্জীবিদ আৰু পণ্ডিত সকলৰ মতে ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাত পৰ্বতৰ দাঁতি-কাষৰীয়া ঠাইত প্ৰথমে বাস কৰা মংগোলীয় বা কিৰাত সকলেই এসময়ত কছাৰী নাম পায় আৰু ' কছাৰী ' নামকৰণ অসমৰ হিন্দু ওচৰ-চুবুৰীয়া সকলৰ সৃষ্টি৷

হেমকোষ অভিধানত ' ঠেঙ্গাল ' ৰ বিষয়ে অসমৰ এজাতি আদিমবাসী কছাৰী বুলি উল্লেখ কৰিছে ৷

কিম্বদন্তিমতে, ৰজাই কছাৰী সাহসী আৰু যুদ্ধ বিদ্যাত পাকৈত সকলক যুদ্ধৰ বাবে সৈনিক হিচাপে ৰাখিছিল আৰু যুদ্ধৰ বাবে তেওঁলোকক ঠেঙা (Pantloon) পিন্ধিবলৈ দিছিল৷ সেই ঠেঙা পিন্ধাৰ বাবেই তেওঁলোকক ঠেঙাল বুলি মাতিছিল৷ সময়ৰ লগে লগে সেই ঠেঙা পিন্ধা কছাৰীসকলেই ঠেঙাল সম্প্ৰদায়ত পৰিণত হয়৷

বৰ্ত্তমান ঠেঙাল কছাৰী সকল যোৰহাট, গোলাঘাট, শিৱসাগৰ, ডিব্ৰুগড়, লক্ষীমপুৰ, দৰং, শোণিতপুৰ, কাৰ্বি আংলং আদি জিলাত আৰু ডিমাপুৰত সিঁচৰতি হৈ আছে৷[7]


ডিমাছা কছাৰী জনগোষ্ঠী

The Kacharis are the most widely spread tribe in northeast India, and are said to be the earliest inhabitants of the Brahmaputra Valley. The Kacharis belong to the Indo-Mongoloid (Kirata) group which includes the Bodos and their allied tribes. They have prominent Mongoloid features with high cheekbones; slit eyes, a slight growth of hair in the body and a scant beard. They call themselves Bodo or Bodo-fisa in the Brahmaputra valley and Dimasa or Dima-fisa or ‘sons of the great river' in the North Cachar Hills & Karbi- Anglong district.

The Dimasa family is unitary and patriarchal in character. Only unmarried sons or daughters can live with the parents. After marriage the sons have to live separately in nuclear families. Only the Dimasa tribe confers separate ‘Gotra' for men and women. The boys inherit from his father after his death and the girls from their mother; the boys do not have any right over their mother's property.

An important institution of the Dimasa village is ‘Hangsao'. It is an association of unmarried boys and girls of the village. It is organized for the purpose of creating a worker's pool for facilitating cultivation, and lasts only for one year. Throughout the year, the members of the Hangsao work together in the Jhurms, cultivating by rotation an area of land at every member's field.


Marriage is monogamous and generally conducted by negotiation. Earlier, there was a system of paying bride price ranging from Rs 300/- to Rs 500/- depending upon the economic condition of the groom and the ‘quality' of the bride. According to their traditional law, the males have no rights over the property of the females and vice-versa. Child marriage is absent here.


The Dimasas are a very religious people. Their religion is a mixture of the Hindu and Bodo traditions. The main gods worshipped by the Dimasas are ‘Siva Deo', ‘Rajo', ‘Naikhu' and so on. The Supreme God is ‘Shibrai'. They believe in different spirits and think that the natural calamities are deliberately wrought by the evil spirits. The priest of the Dimasas is selected from the ‘Hojaisa' clan. Buffaloes, pigs, and fowls are offered as sacrifice.

The ‘Pathri', a kind of fortune teller, has a special place in Dimasa society. They believe in the existence of a supreme being – ‘Madai' – under whom there are several Madais including the family deities and evil spirits. The religious practices of the Dimasas are reflected in their ‘Daikho' system. A ‘Daikho' has a presiding deity with a definite territorial jurisdiction and a distinct group of followers known as ‘Khel'. Every Dimasa Kachari family worships its ancestral deity once a year before sowing the next crop of paddy: the ‘Madai Khelimba'. This is done for the general welfare of the family. ‘Misengba' stands for the good of the whole community.

The Dimasas cremate their dead. The dead body is washed and dressed in new clothes; then laid inside the house on a mat. A fowl is thrashed to death and placed at the foot of the deceased so that it might show the deceased the right path to heaven. The widow does not tie her hair till the cremation has been performed. This is usually done by the side of a river or stream.

The culture and festivals of Dimasa is rich and distinctive. Their cultural foundation was laid in the ancient and medieval period when they were very powerful. Their architectural designs and artistic creations are proof of their rich civilization. ‘Busu', a harvesting festival, is the main socio-cultural festival of the Dimasa. ‘Rajini' and ‘Harni Gabra' are festivals related to productive work. In the ‘Rajini' festival, the village people worship their presiding deity.

Although the Dimasas have their own language, there is no recognized script. Economically, they are self sufficient and agriculture is their main occupation.

The dance form of the Dimasa people is an extremely complex form, based strictly on instrumental music. No songs are used. ‘Khram' (drum) follows the rhythm of the ‘Muri' (fife) and so do the dancers. Although one may find the Muri to be a trifle monotonous, there are variations with noticeable microtones suitable for different dance movements. That is why young men practice their dancing at the ‘Nadrang' (the common houses for the youth) during leisure hours and the village children follow the rhythm and learn the steps from an early age. Music and dance play an important role in the day-to-day life of the Dimasa Kacharis. They sing and dance to express their joy at the common houses or at the courtyard of the ‘Gajaibaou's (female owner of the property) house during popular festivals like ‘Bushu' or ‘Hangsao-manauba'.


টাইফাকে জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: টাইফাকে জনগোষ্ঠী
টিমাম ফাকে বৌদ্ধ বিহাৰ, জয়পুৰ

নিজস্ব কৃষ্টি-সংকৃতি, পৰস্পৰাৰে সমৃদ্ধ টাইফাকে জনগোষ্ঠী, অষ্টদশ শতিকাৰ শেষভাগত অসমত প্ৰৱেশ কৰা টাই জনগোষ্ঠীৰ এটা ঠাল ৷ অসমলৈ অহাৰ পূৰ্বে টাইফাকেসকলে ম্যানমাৰৰ অন্তৰ্গত হোকং উপত্যকাত মৌফাকে নামে এখন ৰাজ্য পাতি বাস কৰিছিল । ১৭৭৪ খ্ৰীষ্টাব্দত ব্ৰহ্মদেশৰ ৰজা আলখ্ৰাৰ অত্যাচাৰত অতিষ্ঠ হৈ বিভিন্ন ঠাইত ভ্ৰমি অৱশেষত অসমত প্ৰৱেশ কৰে ৷ পৰৱৰ্তী সময়ত ক্ৰমে আহোম আৰু মানৰ লগত সংঘৰ্ষত লিপ্ত হৈ অৰুণাচলৰ নামজিকত বসতি কৰে । ইয়াৰ পাছত ১৮২৬ চনত ইয়াণ্ডাবু সন্ধি মতে অসম ইংৰাজৰ অধীনলৈ যায় আৰু ইংৰজৰ পৃষ্ঠপোষকতাত টাইফাকেসকলে নামজিকৰপৰা আহি প্ৰথমে মাৰ্ঘেৰিটাত গাওঁ প্ৰতিস্থা কৰে । তাৰ পাছত জীৱন নিৰ্বাহৰ বাবে সুচল স্হানৰ সন্ধানত বিভিন্ন ঠাই ভ্ৰমি, তিনিচুকীয়া আৰু ডিব্ৰুগড় জিলাৰ কিছু ঠাইত গাওঁ পাতে ৷ বৰ্তমান তিনচুকীয়া জিলাৰ মাৰ্ঘেৰিটাৰ সমীপৰ বৰফাকে , মানম , নঙলাই , লিডুৰ সমীপৰ মুঙলাঙ , লঙফাকে , টিৰাপৰ সমীপৰ নিঙগাম , জাগুনৰ সমীপৰ ফানেঙ আৰু ডিব্ৰুগড় জিলাৰ নাহৰকটীয়াৰ সমীপৰ নামফাকে আৰু টীপামফাকে আদি মুঠ ৯খন গাঁৱত বাসকৰা টাইফাকে জনগোষ্ঠীৰ মুঠ জনসংখ্যা প্ৰায় ২০০০জন ।

টাইফাকেসকল মূলত বৌদ্ধধৰ্মৰ হীনযান প্ৰন্থী । বৌদ্ধধৰ্মীয় স্থাপত্য-ভাস্কৰ্য যেনে- বৌদ্ধবিহাৰ, পেগুদা, চৈত্য, মৃন্ময় বৌদ্ধমূৰ্তিবোৰ টাইফাকে সমাজ-সংস্কৃতিৰ অনন্য সম্পদ ৷ তাৰোপৰি পৰাস্পৰাগত জনবিশ্বাস, পূজা-পাতল আদিও মাজে-সময়ে পালন কৰা দেখা যায় ৷ নিজা ভাষা, লিপি, স্বকীয় সাজপাৰ, খাদ্যাভাস, তাঁত শিল্প, সমৃদ্ধিশালী লোকগীত, বৈশিষ্টপূৰ্ণ গৃহ নিৰ্মাণ প্ৰণালী আদিৰে টাইফাকেসকলে নিজস্ব জনগোষ্ঠীয় ঐতিহ্য আজিও অটুট ৰাখিছে ৷[8]

দেউৰী জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: দেউৰী জনগোষ্ঠী

এই জনগোষ্ঠী প্ৰধানকৈ অসম, অৰুণাচল প্ৰদেশ আৰু নাগালেণ্ডত পোৱা যায়। তেওঁলোকে প্ৰধানকৈ অসমীয়া ভাষা আৰু তিব্বেতীয়া বাৰ্মা ভাষাত ব্যৱহাৰ কৰে। প্ৰায় ২৪,৬০০ জন দেউৰী জনগোষ্ঠীৰ লোক ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদীৰ কাষৰ উপত্যকাত বসবাস কৰি আছে।[9]

দেউৰীসকলৰ প্ৰধান খেল বা ফৈদ চাৰিটা, যেনে-

  1. দিবঙীয়া - এওঁলোক শাল কুণ্ডিমামা বা বুঢ়া-বুঢ়ী শাল,
  2. টেঙাপনীয়া - এওঁলোকৰ শাল বলিয়া বাবা (শিৱ) শাল,
  3. বৰগঞা - এওঁলোকৰ শাল কেচাইখাতী বা তাম্ৰেশ্বৰী গোসাঁনী শাল আৰু
  4. পাট গঞা - এওঁলোক শাল পাটৰ শাল।

পাটৰ গঞা ফৈদটো বৰ্তমান দেউৰী সমাজত নোহোৱা হৈ পৰিছে। দেউৰীসকলৰ চাৰিওটা ফৈদৰ নাম স্হানবাচক বুলি ক'ব পাৰি। অতীজত কুণ্ডিল ৰাজ্যত দিবং নদীৰ পাৰত বাস কৰা ফৈদক দিবঙীয়া,টেঙাপনী নৈৰ পাৰত বসতি কৰা ফদৈক টেঙাপনীয়া,বৰনদীৰ পাৰত বাস কৰা ফৈদক বৰগঞা আৰু পাট শদিয়াত বাস কৰাসকলক পাটৰ গঞা বোলা হৈছিল।

খামতি জনগোষ্ঠী

The Khamti is a branch of the Tai race; their total population is only about five thousand.

They are found in Bihpuria and Narayanpur areas of North Lakhimpur subdivision and Sadia region. They are very progressive in the terms of art and culture, and knowledge. The Khamtis are followers of the Buddhist religion. Physically, the Khamti people are similar to the Chinese. The women of these tribes are very beautiful. In the past they are said to have dressed like the Chinese, but with time they have adapted their dress to the Assamese tastes. Like all the other tribal people, the basic occupation of the Khamti is agriculture. In the past they seem to have cultivated the opium plant on large scale. The woman folk actively help in agricultural activity. Occasional hunting and fishing is also present.

They have a very well defined set of villages with ten to forty houses in one village. The central road connects each house. The houses are built four to five feet above the ground, split bamboo are used for floor and walls and Takau or Jengu leaves are used for roofing. Temples is constructed in the centre of the village.

Although the Khamtis are followers of Buddhism, but they are non-vegetarians, and eat fish and meat (provided that the animal is killed by other person). Drinking is prohibited by religion. The Khamti women are expert cooks and weavers and they share equal position in the society like man folks. . They make all their required clothes at home. They also make various pieces of artistic ornaments. The Khamtis are good tradesmen, a unique characteristic for tribal societies.

The social structure of Khamti tribes is divided into several clans. The Khamti family is patriarchal. After the death of father, his property goes to his sons. Daughter and widows can not inherit property. Marriage in the same clan is prohibited. Adult marriage is a rule. They are monogamous. Divorce is not common. Bride price is taken at the time of marriage. They are followers of Hinajan Buddhists.

The Khamti festivals are closely connected to religious beliefs. Some of the festivals observed by the Khamti tribes are Poi Changken, which is similar to the Rangali Bihu of Assam, Poi Nen Hok, Paribot, Maico Chumfai etc.

Generally dead bodies are cremated. But dead body of young one ie below ten year and dead due to unnatural cause are buried. A purification ceremony is observed on the sixth day.


খেলমা জনগোষ্ঠী


চিংফৌ জনগোষ্ঠী

সৎনামী জনজাতি

সৎনাম ধৰ্ম শিখ ধৰ্মৰ দৰে এটা একেশ্বৰবাদী ধৰ্ম।[10] এই ধৰ্মৰ অনুসৰণকাৰী সকলক সৎনামী বুলি কোৱা হয়|যিয়ে এক ঈশ্বৰ বা সত্যৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰে। সৎনামী সকল অসমৰ এটি উল্লেখযোগ্য জাতি। সৎনামী মূলতে ছত্তিশগড়ৰ নিবাসী৷ সৎনামক এটা জাতি হিচাপে মনা হয়, যি আজিৰ ছত্তিশগড়, উড়িষ্যা, মধ্যপ্রদেশ, মহাৰাষ্ট্ৰ, ৰাজস্থান , দিল্লী, ঝাৰখণ্ড আৰু অসমত পোৱা যায়। সৎনাম ধৰ্মক গুৰু ঘাচি দাস এ (1757-1836) প্ৰচলিত কৰিছিল।

সৎনামী সকল অসমলৈ কেতিয়া আহিল?

সৎনামী সকল অসমলৈ কেতিয়া আহিল সঠিক কোনো নজানে কিন্তু আৰ্য্য‌ই যেতিয়া সিন্ধু নদীৰ ওচৰত আহি অনাৰ্য লগত যুদ্ধ কৰে তেতিয়াৰে পৰা সৎনামী সকল উত্তৰ ভাগে আৰু ভুমৈধ্য সাগৰে হৈ  দিল্লী হৈ মধ্যপ্ৰদেশ ছত্তীশগঢ় আৰু অসম পালে| সেয়ে অসমত বহু দিনৰ আগতে সৎনামী জাতি আহাটো বুজাই, আৰু ১৬৭২ চনৰ পৰা ১৯০০ চন লৈ কে দিল্লী,হাৰিয়ানা আৰ মধ্যপ্ৰদেশ ছত্তীশগড় পৰা অহা হয়| কোনোবাই মোগল সেনা আৰু কোনোবাই বৃটিছ সেনা ৰ লগত আহে, কিছু পৰিমাণে চাহ বনিক হিচাপে আহে |

সৎনামীৰ ভাষা কি?

সৎনামীৰ মুল ভাষা হৈছে ছত্তিশগড়ি (প্ৰাচীন হিন্দী)। বহু সময় অসমত কটোৱাৰ বাবে প্ৰায়ে অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কৃতিকে আঁঁকোৱালি লৈছে|

আদিবাসী জনগোষ্ঠী

চুতীয়া জনগোষ্ঠী

The Cutiya kingdom[1] was established by Birpal in 1187 in northeastern Assam, with the capital at Sadiya. The Sutiya are an indigenous ethnic group that spoke a Tibeto-Burman language, but now they speak Assamese language. According to tradition, Birpal at first became the chief of sixty families.

The most illustrious of the Sutiya kings was Gauri Narayan (Ratnadhwajpal), son of Birpal. He brought many other Sutiya groups into his kingdom. In 1224 Ratnadhwajpal defeated Bhadrasena, the king of Swetagiri. Then he went on to subjugate Nyayapal and marched toward Kamatapur, where he formed an alliance with the Kamata ruler by marrying a princess. Then he marched to Dhaka, and camped some distance away from the city. Though records exist of this expedition, there is no account of a war at Dhaka.

The hostilities with the Ahoms began in 1376 when the Ahom king, Sutuphaa, was killed by the Sutiya king during a friendly encounter. The simmering dispute often flared till 1522 when the Ahoms finally took Sadiya and killed the then king Nityapal. The Ahoms established their rule by instituting the position of Sadiyakhowa Gohain, the governor in charge of Sadiya. But the Sutiya had dispersed to frontier regions, and continued raids against the Ahoms. This finally stopped in 1673 when the Sutiyas finally accepted Ahom overlordship.

তিৱা বা লালুং জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: তিৱা জনগোষ্ঠী

Tibet region is considered to be the origin of Lalungs who prefer to call themselves as Tiwa. They landed on the plains following the course of river Brahmaputra. The word Lalung means ‘La' means water and ‘Lung' rescued ie the mighty river Brahmaputra gave shelter to the Bohemians. It is believed the Lalungs had migrated to Assam somewhere in the middle of the 17th century AD. Mainly they are found in the district of Nowgoan.

Tiwa people are known to be a group of Tibeto-Burmese tribe. Although they were also referred to as the Lalungs, they prefer the name Tiwa. Rice, beer, pork, fowl, duck and dry fish are the favorite food items of the Tiwas, apart from various vegetables like bamboo shoots, creepers, tuber roots etc. The basic occupation of the Tiwas is cultivation of the land. Fishing and hunting were traditionally practiced by the Tiwa people, until the modern concerns with the environment did away with hunting. Community fishing is still practiced.

Tiwas are divided into a number of clans that are further sub-divided into several sub-clans. A clan is generally consists of several ‘Khutas'. A single khuta does not constitute a khel or a clan. No family can remain outside a clan.

A ‘Giyati' is the priest who performs the socio-religious functions of the Tiwas. Clans are maintained in a kind of hierarchical order. Traditionally, the ‘Na Bhuni' clans are considered superior to the ‘Sat Bhuni' clans; the Tiwas seem to accept this divide without any social tension.

The Tiwas have a traditional faith akin to the Hindu Sakta religion, but the mode of worship is not quite the same. The Tiwas living in the hills worship stone images. A ‘tripod' is established on the altar which represents the Lord Shiva or Lord Mahadeva, the Supreme God in Tiwa tradition. Each clan possesses a community hall, which known as ‘Bor-ghar'. It is used for community worship, and is usually constructed in a public place. Religious functions are observed in the ‘Than'. In the plains most of the Tiwas have adopted Hindu gods and goddesses and some of them taken to Vaishnavism. These people usually build the ‘Nam-ghar' as the space for offering prayers.


The main festivals of Tiwas are the (i) three ‘Bisus' (Bihus), (ii) ‘Barat Utsava', (iii) ‘Sagra Misuana', (iv) ‘Wansua', and (v) ‘Jone Beel' Mela. Usually, two types of songs are sung by them during the festivals – the ‘Lo Ho La Hai' – songs of religious festivals; and the ‘Lali Hillalli' – songs of marriage. Songs and dances are the life spirit of the Tiwa community; the tribe is considered to have one of the richest reservoirs of folk songs and dances in Assam.

The Tiwas of different areas observe Bihu during different days of the week. One of the most attractive festivals of the Tiwas is the ‘Jon Beel Mela' of Magh Bihu. This is the traditional ‘Gobha Haat' or the space for barter exchange. This ‘haat' has been continuing from time immemorial at a place name Jon beel, an ancient water-body.


Here, the hill people and plains people exchange commodities. On the preceding day of the Mela, the ‘Gova Raja' and other officers enjoy a community feast or the ‘Noan Joa' on the banks of the Jon Beel.

The Barat Utsava is the community festival of the Tiwas which bears a religio-cultural character. It is observed in the month of ‘Puha'. Youth from different villages gather and assemble birds carved out of wood and bamboo that are fixed to a long bamboo or reed. While singing songs of ‘Barat', the rope is pulled to make the birds dance atop the poles. ‘Peerajuj' is one special feature observed at the end of the festival.

‘Sagra Misawa' is a spring festival that echoes with its music and dance. It is a bachelor's festival that begins with the worship of ‘Langkhun' and ‘Mahadeva' with sacrifices of goats, fowl, and other birds. Significantly, masks are used in the dance.

The Lalung families are nuclear family. After death of the father or before the death the land is divided equally divided among his children. The house goes to that son who lived with father till death.

This tribe construct their house on plinth. Thatch is used for roofing. The granary is constructed on the east and there should be a courtyard in front of the house. The dresses of women are similar to the Assamese woman. The womenfolk are expert weaver where they express their artistic outlook through designs. They are also great lovers of music and dance.

The Lalungs considered the marriages as the form of union between a man and woman. Illegal unions are hated. Marriages are solemnized after attainment of property. Clan exogamy is strictly adhered to. Monogamy is recognized but polygamy can not be ruled out. Widows can get remarried and cases of divorce are few.

Both cremation and burial are practiced. Normal deaths done by crimination and unnatural deaths are buried.

কুকি জনগোষ্ঠী

The origin of Kuki tribe is full of myths and mythologis. They are the mixed group of tribes who entered India from Burma and Central Asia. According to the traditional myth the Kukis are believed to originate from the Bowles of the earth or cave called Chinlung or Khul. The Kukis form a part of the great Mongolian race. They belong to the Tibeto-Burman family of the Tibeto-Chinese race. Patraitic custom is followed in the society that is the son inherits the father's property. Physically they are stout and strongly built. The Village Headman is in charge of the village and they follow their old custom, habits and traditions. The male of Kuki tribes wear colourful Sangkhol, a jacket, and a pheichwam. Nih-san is worn by the women folk. Bilba, Hah-le-chao is the ornaments worn by the kuki women. Kuki males are good hunters.

The main festivals of Kukis are Ai-San, Sel Bonchon, Seljangboh, Sel-mei-lah and many more.

হাজং জনগোষ্ঠী
প্ৰধান প্ৰবন্ধ: হাজং জনগোষ্ঠী

The Hajong are a small community which originally belonged to the Bodo tribe. They have great physical similarities with the Garos and Bodo Kacharis. They are scheduled as a tribe in two autonomous hill districts Karbi Anglong and North Cachar hills.The Hajongs are mostly Hindus.

A clan is called NIKNI in Hajong. But there is no precise number of clans of the Hajongs. The Hajongs have a patrimonial family structure. Father is the head of the family and he is the final decision maker of the family regarding all aspects. Sons inherit the property after the death of the father.

They follow the exogamy fully. Marriages within the same clan are barred. Marriage outside the community is not accepted. There is no dowry, but ‘Khalti' the bride price should be paid the brides family. The Hajongs are monogamous, Second marriage in presence of the first wife is rare. Divorce in the Hajong community is very rare and child marriage is completely prohibited.

Birth in the family is celebrated by a purification ceremony after one week of the birth in case the baby is a male and for female the period is five days only. Name giving ceremony is also celebrated. Another ceremony is observed when the child attains five year, the traditional headman and the village priest initiates the child to the Hajong society by chanting some mantras in his/her ears. Without this ceremony the child can not enter into wed-lock.

The Hajongs are Hindu, so death ceremony is observed in Hindu way with some distinctions. They believe in immortality of deaths. They bring the dead body near a tulsi plant, washed it with turmeric paste, then the thumbs of both hand is tied together with white thread. Then the body is taken to the cremation ground and burnt it in a funeral pyre. A few charred bones are collected and brought home. The death ceremony ‘Sardha' is celebrated on the 13th day of the death. The rice beer or wine is not served in this function.

Basically the Hajongs are Sakta Hindu; some of them are Vaishnavas also. They worship various god and goddesses some of them are Hindu and some are their traditional belief. The tulsi plant has a great importance in the Hajong Community. Among the pujas, ‘Bash Puja' or worship of bamboo is one of the important religious ceremonies of the Hajongs. Other than that Padma puja, Kartik puja, are also performed.

The Hajong tribes like to live on high grounds they construct their houses in the country yard of the village headman. The houses constructed on earthen plinth and walls are made from bamboo and mixture of cowdung and mud.

Rice is the staple food of the Hojongs. Fish and vegetable are taken with rice, generally they do not take pork. Betel nut with betel leaves are taken by all Hajongs and the male smocks tobacco. Rice beer is brewed at homes and served occasionally.

The Hajong has own language in the mixture form of Assamese and Bengali. It is believed that they had their own dialect which has disappeared. Like Assamese people they celebrate three bihus with different names. The Hajong women wear Putin or Rangaputin. They do not wear blouse, in stead they wear a home weave piece of cloth called Pasra or Agrun. During the festival they use a piece of cloth called Kamarbandha. The men folk wear Ningti and during winter use a scarf and Kampesh. Some traditional ornaments wear by Hajong women are Kata Baju, Baghh, Harsara, Gunjar, Kairu. They also use silver made nose ring called Nalas.

The Hajongs have their own musical instruments; some of them are Dhuluk, Khul, Rasamandali, Dotara etc.

Agriculture is the primary occupation. They produce jute, mustard etc.


গাৰো জনগোষ্ঠী

The Garos are the earliest human group that migrated into North East India from the Tibetan plateau during the pre-historic period; the evidence of this being the Garo villages found across the Brahmaputra Valley, including many in and around the Guwahati metropolitan area. It is often put forward that the famous Kamakhya was a Garo shrine before it was stolen by the patriarchal Aryans during the reign of the Koch kings.

There are eight different clans of Garos with specific names like ‘Abe', ‘Chichak', ‘Abeng', ‘Gara-ganching', ‘Atong', ‘Ruga', ‘Megam' and ‘Matchi' as per their differently established territories. Out of the two major matrilineal communities in the North-East, the Garo is usually recognized one.

The basic occupation of the Garo people is agriculture and they usually follow the method of Jhum cultivation. They live in small villages with clusters of 22 to 25 houses. There is a separate accommodation for young boys called ‘Nukphanthe'. In the ancient times, the Garo people worshiped their own deities like ‘Saljong Tatala' and ‘Mitte Dalgipa' and so on. However, after the advent of the Christian missionaries, most people have converted to varieties of Christianity like the Baptist and the Roman Catholic.

The Garos follow matriarchal family structure. The line of descent is always traced through the females only. The mother of the family is the head of the family and the father does not play any important part in a Garo family. Marriages are exogamous. Marriage between the same clan is prohibited. Cross cousin marriage is not present. After marriage the son-in-law has to stay in the in-laws house which is called ‘Nokrom'. A very interesting custom is present in Garo tribe that is after the death of father-in-law he become the husband of the mother –in-law also. The youngest daughter of the family inherits the property. The Garo follows polygamy system. After the prior consent of the first wife the marriage is possible. There is no bride price. Divorce is present and child marriage is unknown to them.

Traditionally the ‘Nokma', the chief clan is the custodian of all lands in the village. Any villager is free to cultivate wherever he wants. Any outsider who wants cultivate in a village has to pay land revenue. The Nokma plays a very important role in village administration.

In a unique legal system all of their own, the elderly people are the decision-makers and arbitrators. Should any one be found guilty of some misdemeanor, then the entire clan must share in the punishment.

Although the Garo tribe is converted to Christianity, they have their traditional religious beliefs and practices. According to them there is Supreme Being along with many deities/spirits. Each of them is assigned a particular role.

Agriculture is the primary occupation. Rice is the staple food. They have their own traditional dresses and ornaments. The traditional attire of man is a strip of woven cloth and turban. The main attire of woman is consists of a cloth wear around the waist. In the upper part they wear blouse. The Garo people are very fond of ornaments. Some of the ornaments wear by them are ‘Nadongbinr Sisha', ‘Nadirong', ‘Natapsi', ‘Jaksan', ‘Ripok', ‘Jaksil', ‘Sengki', ‘Pilne'.

Bachelors' dormitory is very important in a Garo society known as ‘Nokpante'. There must be at least one ‘Nokpante' in a Garo village. It serves as an institution of informal education.


খাচী জনগোষ্ঠী

The Khasis are numerically very small Scheduled tribe. Mainly they are found in Meghalaya. In Assam the Khasi tribe is found Karbi Anglong and North Cachar Hills bordering Meghalaya. It is believed that the origin of the Khasi and the Jaintia is same. According to E Gait the Khasis belongs to the Mon-Khmer family and entered to North-East India.

The Khasis have the matrilineal family where the entire affair of the family creates around the mother who is also the head of the family. A Khasi family being a nuclear one and consists of woman, her husband and their children. The woman of the family inherits all the property and the father of the family is responsible for upbringing of the children, protecting the family. For a Khasi family the mother's clan called ‘Kur' is very important. The Khasi tribe has seven clans and every clan is supposed to be originated from an ancestors. The Khasis are exogamous and marriage within the clan is barred. Cross cousin marriages are prevalent under certain circumstances. In the Khasi society the girl has more freedom than the boys. The traditional Khasi marriage is a simple one, in case of Christianity the marriage is performed in the Church. After marriage the bridegroom is to be stay with his wife in his mother-in-laws house and their children will be inducted to the mother's clan.

Child marriage is not present, divorce and remarriage are permissible.

The birth in the family is considered to be a joyous one. The maternal uncle plays a very important role in the name giving ceremony on the new-born baby. They believed in rebirth. The dead body is cremated. After the death the body is washed and dressed and after putting the corpse bed food articles and betel leaf and nut offered. The cremation ceremony is performed by the maternal uncle, after the cremation bones are collected and kept in cist made of float stones where specially prepared food articles, rice beer, betel nuts and betel leaves are offered to the deceased.

The youngest daughter of the family inherits all the property. She leaves in the ancestral house and her brothers and elder sisters leave the house after marriage. In the Khasi land system two types of land are present, namely ‘Ri-Kynti' and ‘Ri-Raid' where the former is owned by the clan and the later one owned by the community.

The entire territory inhabited by the Khasi democratically elected Chief and ruler called Syiem. Every ruler has a ‘Darbar' consisting of several officials including ‘Mantries' and village elders to assists him administration and other matters. Severe punishment is given to the person who committed the crime including the capital punishment and life imprisonment. That's why there is lesser number of crimes in the Khasi society. AA Khasi village is built on the both side of the main street and villages are not shifted. A traditional Khasi house is build without nails and uniformity in regard of building materials is maintained.

The Khasi people believe in one supreme God called ‘U Ble Nongthaw' who is the Creator of all lives and beings. They also believe in some other smaller god and goddesses. They worshipped those deities and other natural objects like sacred groves, hills, peaks etc. The Khasi tribes believe in the existence of haven, life hereafter and rebirth. Majority of Khasi families are converted to Christianity, but still some of the families practice the traditional religious rituals. Agriculture is the primary occupation. They produce rice and practice Jhum cultivation also.They raise pigs and fowls. They produce various articles made from bamboo, cane. Rice is the staple food of the Khasi tribe. Pork, beef, mutton and chicken is served with rice. Use of betel nut and betel leave is very common among them. Smoking is a very much present. They take rice beer and other alcoholic drinks also.

They have their own traditional dresses for both men and women. Since weaving is not present in the Khasi society, they collected their dress materials from the plain of Assam. Women wear ‘Ka Jympiem', ‘Ka Jainsem', ‘Jainkup', and the Khasi men wear ‘Dhoti' and ‘Chaddar'. They also have their traditional ornaments. Their ornaments are made of gold, silver and coral beads. The Khasi tribe has many folk tales and mythological tales which are passes from one generation to other orally. They are great lovers of music. The folk songs are believed to be century old. Some musical instruments used by the Khasis are ‘Ka Sharati', and ‘Ka Duitara,. Archery is most popular game. The Khasi tribe observes ‘Ka Pomblang Nongrem' as main festival.

The Khasi tribe is a very hard working tribe.


জয়ন্তীয়া জনগোষ্ঠী

In ancient times the Jaintia kingdom was a powerfull kingdom of Assam. The capital was Jaintiapur. Treaty of Yandaboo was signed between British Government and the Burmese on 26 February 1826 and under the treaty on 15 March 1835 AD the Jaintia kingdom was annexed by the British Government. The reason was human sacrifice and the last king was Raja Rajendra Singh. Now the Jaintias are found in Jaintia Hills of Meghalaya, N C Hills and Karbi Anglong districts of Assam. They found in Karimganj, Hailakandi also.

The Jaintia tribes are unique socially because they are follower of matriarchy. The family property goes to the daughters. The youngest daughter is considering having the main custody of the family property and she is expected to perform all the rites and rituals. Marriage within the clan is strictly prohibitated. After the marriage the husband stays in the wife's house.

The female member receives highest priority in the society. The mother of each family is the most important member in a Jaintia family. Next to her is the marternal uncle who has the complete hold in his sister's family.

The Jaintias mainly celebrate agricultural festivals. They offer prayers to rivers, mountains, and peaks. Kopili river is the most sacred river and in ancient times human sacrifices also was offered. In the summer weeding festival is celebrated. A fertility rite is perfomed and the Longhai Dance is danced by the youths. In November Raliang Daloiship is observed by sacrificing a He-goat. Human was sacrificed in this festival in old days.

This festival ends with a grand feast of animal meat and beer.

Another adventurous festival for young boys and men is the ‘Siat khnam` or the archery competition. This is very popular festival among young crowd.

A popular Jaintia dance is Laho dance which similar to the Bihu dance of Assam. ‘Shad Pliang` or plate dance was performed in the Royal palaces to please royal guests. This dance is performed in fields also.

Traditionally ‘Ryndia khyrwang', ‘Ryndia Saru`, ‘Ryndia Stem`, ‘Ryndia Tlem` were worn by Jaintia ladies. Men used to wear Sula, Yuslein, Patoi, Dhara etc. Usually women wear gold and silver ornaments like Khaila, Kpien Ksiar, Sahkti, Khadu etc. during Lahu dance the women wear Pangsngiat (headgear).

The Jaintia people usually meat eater. They eat different type of meat like mutton, chicken, deer, fowls etc but the pork is most favorable meat. Beef is taken in the Christian families. The famous rice dish Jadoh is prepared from pig head. Jadoh is served with Dokhlieh (local spices). Jantias are famous for preparing ‘Tunktoh' and ‘Tungrymbai' prepared from fermented beans. ‘Kwai' which is similar to ‘Tamul-Pan' in Assam has a special social importance. Homemade beer is used in all social functions like birth, death and any other festivals. Beer usually prepared from rice or millet. Almost all types of fruits are found here.

Jaintia people have a rich culture. They play various types of musical instruments like Duitara, Sarong,(both are stringed instrument), Ka Nakra, Padiah, Katasa (different types of drums), Marynken,(harp) Chuwiang, Tangmuri (flutes) etc. they are music lovers and consider ‘Ka Duitara' as the Queen of music.


মেচ জনগোষ্ঠী

The Meches are a numerically small scheduled tribe of Assam. This tribes found in Goalpara Districts and a small portion are exists in Khowang area of Dibrugarh district, Parakhowa area of Karbi Anglong District.

The Meches are of Tibeto Burman origin and belong to the great Bodo section of Tibeto-Burman people. It is believed that the Meches and the Kacharis are from the common origin.

The Meches has five principal clans with different origin. A clan is called ‘Ari' by the Meches. Other than these five principal clans, the Meches has four clan based on occupation. There are similarities between the clans of the Bodo-Kacharis os Assam. The presence of similar clans indicates that the Meches and the Bodo-Kacharies are one and same people.The clans are exogamous and marriages within the clan are barred.

The marriages should be within the community. Marriages were settled by the mother and other elderly women of the family in old days. Bride price called ‘Jan' was paid in cash and it is varied according to the accomplishment and the beauty of the girl. The marriage ceremony is very simple and it is similar to the marriages of Rajasthan and Gujrat. Widow marriage is prevalent among them. The widow of the elder brother can marry the unmarried younger brother. But widow of the younger brother can not be married by the elder brother. Divorce is allowed but not common. Child marriage is not present.

The Meches follow the patrilineal system in the family structure. They lived in a joint family. Now some of the Meches goes for nuclear family also. Sons inherit the property after the death of the father. Daughters have no right over the property.

The traditional houses pattern is similar to that of Bodo-Kacharies. Four houses are constructed in the country yard with locally available material. Rice is the staple food. Boiled rice is served with vegetable, meat of pork, duck, and pigeon. They drink tea without milk and sugar. The most favorite drink is home made rice beer which should be served in any socio-religious festivals.

The Meches dead bodies are cremated or buried depending on the circumstances of death and social status and economic conditions of the concerned families. In case of unnatural death the dead bodies are buried only. The dead bodies must be carried by the member of the clan only to the cremation/buried ground. Death ceremony is performed is performed in eighth or twelveth day. On the day of Shradha the village people and the relatives of the deceased are served.

Some of the Meches family converted to Christianity and the other follow Hindu religion. They follow Brahma cult and Vaishnava cult of Srimanta Sankardeva.



তথ্য সংগ্ৰহ
  1. "Census Population" (PDF), Census of India (Ministry of Finance India), http://indiabudget.nic.in/es2006-07/chapt2007/tab97.pdf, r কৰা হৈছে: 18 December 2008
  2. Taher, Mohammad (1993) The Peopling of Assam and contemporary social structure in Ahmad, Aijazuddin (ed) Social Structure and Regional Development, Rawat Publications, New Delhi
  3. "Assam-Data Highlights: THE SCHEDULED TRIBES, Census of India 2001, Census of India 2001" (PDF). http://censusindia.gov.in/Tables_Published/SCST/dh_st_assam.pdf.
  4. Mitra, A. (1953), West Bengal: District Handbooks: Jalpaiguri, Govt. of West Bengal, p. cxxxviii
  5. সোণোৱাল কছাৰীসকলৰ বিষয়ে শ্ৰীমন্ত ডট নেটৰ তথ্য আহৰণ ৭ মাৰ্চ, ২০১২
  6. কিৰাত জন-কৃতি, পৃষ্ঠা নং ২৬
  7. অসমৰ ঠেঙ্গাল কছাৰীৰ ইতিবৃত্ত, লেখক:- ৺ নন্দ বৰা
  8. টাইফাকে ভাষা আৰু সংস্কৃতি, লেখক-ড. বিজু মৰাণ
  9. prayway.com
  10. pronounced /ˈsatnami/ ( listen) or /ˈসৎনামী/ ( শুনক); সাঁচ:Language-छत्तीसगढ़ी, भाषा,

বাহ্যিক সংযোগ
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.